Nog 41 dagen en dan…….

Beste volgers

Na perikelen met de gezondheid en afzeggen daardoor van de reis naar Lanzarote nu toch weer op reis en wel naar Alaska. We kunnen niet wachten.

Dus begin ik maar alvast aan dit blog te schrijven. Waarom Alaska?

Deze stond op de bucketlist en een aantal landen vallen met het ouder worden toch af. Ik kan niet meer goed tegen tropische hitte. De enorm vochtige lucht. Ja en de noordelijke landen zoals IJsland en de Scandinavische landen hebben we al bezocht. Dit type landschappen en het klimaat bevalt heel goed.

En er is nog wel een reden: ooit zagen we de film: “Into the Wild“ Deze film speelt in Alaska. Een bijzonder verhaal. En in deze reis komen we langs het Denali National park waar de bus heeft gestaan van de jongeman, die in the middle of nowhere daar 4 maanden heeft proberen te overleven. De inhoud van die film ben ik nooit meer vergeten. Het park zelf mag je met je eigen auto niet in. Maar met een excursie wel en die is al geboekt. In dit grote gebied ligt de hoogste berg van Alaska de 6194 meter hoge Mount McKinley. De uitzicht punten zijn al in kaart gebracht etc.

We gaan met z’n drieën . Een vriendin van ons gaat mee. Bij het zoeken heb ik de oude Bosatlas er nog maar eens bij gepakt. Een totaal overzicht is ook heel fijn.

Advies is winterkleding mee! De vliegreis is wel een ding. Lang, overstappen in Chicago. Tijds verschil is 10 uur en dan vroeger. Aankomst In Achorage is 19.50 lokale tijd en voor ons dus tien voor zes in de ochtend. BRRR niet fijn maar ja.

Een deel van Alaska kun je gemakkelijk met de auto te bezoeken. En een deel dat ligt in Canada dus officieel geen Alaska maar in het deel met gletsjers en bergen. In dat deel vanuit Vancouver kun je niet met een auto komen. De plaatsen langs deze route zijn met vliegtuig of met de boot te bereiken dus is het een cruise geworden. Dus half rondreis met auto, half cruise. Gecruised hebben nog nooit! Ben benieuwd of dat gaat bevallen. We weten inmiddels al dat onze buitenhut met raam geüpgraded is naar een hut met balcon. Ik denk dan: “oh wij zijn door het algoritme er uitgepikt als zijnde nieuwe klanten. Die zullen we eens verwennen. Wellicht is dat voor ons goed business. Zou zomaar eens kunnen! Haha

In totaal 20 dagen. Vertrek 30 augustus tot en met 18 september..

Kaarten kopen, inlezen en de route uitpluizen en alvast eventueel excursies boeken. Ga bij dit bericht de foto’s van de route sturen en op mooie beelden moeten ook jullie wachten

2e dag Lissabon

Tegels en Belem Tower 29 september 2022

We ontbijten steeds in het hotel. Prima ontbijt. En in de directe omgeving van het hotel geen restaurantjes om even te ontbijten.

Verwachting was dat het zou gaan regenen en dat gebeurde ook tussen 12.00 en 15.00 uur.

We moesten gezien ons korte verblijf een keuze maken welk museum we zouden bezoeken. Het Azulejo museum is het geworden. Kunst, schilderijen is overal te bewonderen maar een heel museum alleen gevuld met oude en moderne tegel tableaus is uniek voor Lissabon en specifiek voor Portugal.

Het museum is gehuisvest in een oud klooster. Op zich al prachtig.

Het is gebouwd in Manuelijnse stijl. Nog nooit van gehoord. Terwijl ik toch wel iets weet over kunststromingen.

Maar Google helpt altijd: “manuel I is de stuwende kracht achter de ontdekkingsreizen, die heel veel geld opleveren. De rijkdom van dát Portugal is te zien aan de kerken en kathedralen die toen gebouwd zijn. Veel buitenlandse kunstenaars kwamen naar Portugal om deze imposante gebouwen van ornamenten en andere verfraaiing te voorzien. Door deze meltingpot van kunstenaars ontstaat de Manuelijnse stijl, een mix van late gotiek met mediterrane, Indische en Moorse kenmerken. Deze bouwstijl – vernoemd naar Emanuel I – is uitermate belangrijk voor de Portugese kunstgeschiedenis.”

Blijkt dat de Belemtoren waar we ‘s middags naar toe gaaan ook in die stijl gebouwd is tussen 1500-1600.

Maar nu even terug naar het museum.

Indrukwekkend omdat vele meters aan lengte in tegels langs de wanden zijn geplaatst. Op sommige plaatsen zie je dat het echt de oude tegels zijn met veel barsten etc. En soms ziet het er puntgaaf uit???

Nagemaakt? Gerestaureerd? Ik begrijp uit een film die vertoond werd dat er wel een achttal vrouwen bezig zijn met het Restauratiewerk. Voortdurend repareren.

Ook het restaurant had mooie versieringen oud? En bij binnenkomst een QR code van blauwe tegels door te scannen kwam je op de app van het museum terecht.

Van een van de moderne kunstenaars hing er een tableau met daarnaast foto’s van een tunnel die door hem bekleed is met tegels.

Uiteindelijk hebben we lang geluncht in het restaurant om de regenbui voorbij te laten gaan. Geen regenjas en geen paraplu bij ons. Thuis gelaten!

Het was inmiddels 15.00 uur. Toch nog naar de Belem tower.

Eerst met de bus, stukje lopen en kwamen nu beneden langs de ijzeren lift waar we gisteren boven hadden gestaan en konden nu mooi zien hoe deze hoog en laag Lissabon verbindt.

Na de bus de tram. De chauffeuse moest met een metalen stok de tramrails nog even omzetten voordat we konden instappen. De tram zou er 25 minuten over doen om er te komen. Veel mensen. Geen kaartjes kopen bij de tram bestuurder maar een automaat in de tram. Oké wij hadden geen muntgeld maar er kon ook een briefje in. En er zou dan wisselgeld terug komen. Maar wat we ook deden meer dan 4 varianten om een briefje van 5 euro er in te stappen zijn er toch niet, het apparaat bleef dat briefje steeds weer uitspugen. Dan maar zwart rijden.

Geen controle geweest. In die propvolle tram.

De route liep oa langs de enorme hangbrug over de Taag. Je rijdt er onderdoor. Indrukwekkend . Uitstappen even bij die halte? Nee niet gedaan.

Deze brug is 2 kilometer lang en geïnspireerd op de golden gate in San Francisca en is uit 1960.

Uit de tram moesten we, om bij de toren te komen, een weg oversteken via een fly-over.

Trappen op en weer naar beneden. Mijn kuiten doen de hele dag al pijn, spierpijn van gisteren. En dan is er aan de andere kant een park met de bekende toren uit de 15e eeuw. Wapenopslagplaats en gevangenis destijds. Mooi gelegen en de zon scheen weer volop. Het heet daar nog de Taag maar de weidsheid van de zee erachter maakt het imposanter.

En rechts er naast zie ik nog iets bijzonders . Een modern monument met 2 wachters ervoor. Het staat in het water en erachter een enorme muur met de namen van alle Portugezen omgekomen in koloniale oorlogen.

Ik wist dat er ook nog het monument was van de ontdekkingsreizigers. Dus toch even gaan kijken maar bleek dat van de kant waar ik vandaan kwam er een doorvaart zat naar de Taag voor zeilschepen. Omlopen zat er even niet meer in. Maar de telelens helpt en ik had over dit monument had ik al gelezen op de social media.

Het monument heet het Padrao dos Descobrimentos en met Vasco Da Gama (1460-1524) vooraan symboliseert het Portugal als land van de ontdekkingsreizigers. Hij was de eerste die om Kaap de goede hoop voer naar India. Aan het water in het zonnetje iets lichts gegeten en met de taxi naar huis. Afstand schatting 10 km, half uurtje, 15 euro.

Het was een chauffeuse die van pittig rijden hield.

Nou dat was dan Lissabon. Morgen worden we opgehaald en gaan we 3 nachten op bezoek bij onze zoon en schoondochter en de kleinkinderen die op 1,5 uur rijden een huis gehuurd hebben . Verheug me erop. De kleintjes al ruim 4 weken niet gezien.

Vertrek nl en eerste dag Lissabon

Op dinsdag 27 september staat onze buurman om 8.45 klaar om ons naar Schiphol te rijden. We boften want hijzelf vliegt een paar uur later naar Lesbos. En gezien alle perikelen op Schiphol vond hij het niet erg om er eerder te zijn.

Overigens goot het en dat gieten krijgt nog een vervolg.

De rij op Schiphol viel mee, 25 minuten. En we werden beiden door de scan er uit gehaald en moesten gefouilleerd worden. Ank had pilletje trachitol ineen strip op zak. En bij mij bleef het onduidelijk. Ook onze rugzak moest open. Appel en mandarijntjes waren de boosdoener.

Tijd genoeg om erna volgens traditie een luchtje te scoren en een koffie te gaan drinken. Daarna maar alvast richting gate.

Er was nog geen vliegtuig te zien en dat duurde ook nog wel even.

Uiteindelijk hadden we een uur vertraging en ik zag dat in de stromende regen de koffers in het vliegtuig geladen werden terwijl ze al een tijd buiten stonden.

Nu had ik al de pest erin want we hadden een taxi gereserveerd die ons naar het hotel zou rijden. Hoe moest dit nu? Via boeking.com geappt (Daar heb ik alles geboekt) en jawel dat werkte. Ik kreeg netjes antwoord dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat ze er zouden zijn.

Het vliegtuig was een kleintje, voor mijn idee heel oud. Twee rijen met twee stoelen. Ouderwets voelde het. Ja de laatste keren met die enorme A380 gereisd.

In Lissabon op het vliegveld met de trap en met de bus. Daarna een flink eind lopen naar de bagage hal. Welke band uit Amsterdam nr 8. Na een half uur band gestopt, geen koffer! Gelukkig was er iemand aan wie ik het kon vragen.

Wat bleek er waren rond hetzelfde tijdstip van 2 verschillende maatschappijen vliegtuigen geland uit Amsterdam en wij vlogen met TAP en dat was band 4.

Oké snel daarheen en jawel daar lag onze koffer nog op de band als enige.

Toen ik deze oppakte voelde ik dat hij drijfnat was aan de buitenkant .

Binnenkant ?

Snel geappt aan de taxichauffeur dat we er eindelijk aankwamen. Meetingpoint 2

En grappig is dat per meetingpoint borden zijn met de namen van alle mensen die een taxi geboekt hebben. Oké. De taxi was nog onderweg. Even wachten 10 minuten en daarna werden we netjes naar buiten begeleid. Daar stond een spontane taxichauffeuse klaar. Ze was enthousiast over het feit dat ik hen zo goed op de hoogte had gehouden van alle stappen. Hierdoor had zij steeds ritten tussendoor kunnen maken. Ze vertelde dat er mensen zijn die niets laten horen en zij doet dan net of ze geen Engels spreekt of verstaat. Het verhaal gaat nog verder maar uiteindelijk vroeg ze bij afzetten bij het hotel of ze me een hug mocht geven. Er was een klik. Grappig zoiets alleen door nette communicatie.

Het hotel is oké . Eenvoudig en netjes. Na Dubai zijn we een beetje verwend.

De receptioniste vertelde spontaan dat er een rooftop was op de 7e verdieping en dat we er ook konden eten. Ook dat was erg sterk uitgedrukt. Het was iets meer dan een balkon en het eten iets meer dan de friettent maar ja na een lange vermoeiende dag was het fijn niet meer weg te hoeven.

Even kijken hoe het met het koffer was en jawel heel veel natte spullen en nagenoeg alles vochtig! Even dacht ik aan een klacht maar er is eigenlijk geen echte schade en als je zag hoe een iemand koffer voor koffer oppakte en op een band zette in de stromende regen het vliegtuig in is dit toch eigenlijk waanzinnig.

Nou op naar woensdag 28 september.

De wijk Alfama verkennen. Plan om te gaan wandelen naar het Castelo de sao Jorge. Het is ruim 3 km. Maar geen gewone kilometers. Bergje op en bergje af en de straten en trottoirs allemaal kleine stenen ongestructureerd met gaten en hobbels. Dus hoofd erbij naar beneden kijken en stoppen bij rond kijken. Dit is het echte balans werk. Gelukkig heb ik net een training achter de rug op dit terrein.

Sinds mijn val en 2 polsen gebroken ben ik echt onzeker geworden.

Maar Lissabon is bij uitstek geschikt als oefen terrein.

Aangekomen bij het kasteel is er een enorme wachtrij voor kaartjes. Wel 45 minuten. Dat zagen we niet zitten. Dan maar aan de koffie

En daarna naar het volgende uitzichtpunt Miradoura de Santa Lucia. Uitzicht over de baai. Prachtige omgeving en heerlijk weer. Wel druk daar maar niet hinderlijk. En toen naar het begin punt van het beroemde oude trammetje28. Was weer 25 minuten lopen. Daar weer een enorme rij ! Dan maar geen tram. Nou er rijdt hier van alles rond waar je tegen betaling gebruik van kunt maken. Elektrische tuk tuks in alle maten en soorten en oud lijkende electrische oldtimers merk Yanina. Blijken van Chinese makelij te zijn ongeveer 20 jaar oud.

Na een gesprekje met een van de bestuurders zijn we maar over het bedrag heen gestapt en hebben we dat gedaan . En de chauffeur een man uit Mozambique, redelijk Engels sprekend, heeft ons 2 uur rond getoerd in Baixa en Avenida, we zijn boven in de elevator de Santa justa geweest.

De elevator is gebouwd als neo gotische lift, een ijzeren bouwwerk in het begin van de 20ste eeuw door een leerling van Gustave Eifel. Het is een verbinding tussen het lage stadsdeel met het hogere stadsdeel en overbrugt 32 meter. Ook weer een basilique bezocht, langs het parlementsgebouw gereden en uiteindelijk aan het pracia de commercio aan ‘zee’ geëindigd. Dit is een groot plein direct aan het water. In het midden een fontein en een grote toegangspoort naar de stad. Daar rond 17.00 uur de bus naar huis genomen en de laatste 900 meter weer bergop gelopen naar het hotel . Om 19.00 uur uit gaan eten in de buurt.

Google maps vertelde dat er een noodle restaurant in de buurt was en de foto’s zagen er heerlijk uit. En wat bleek het park waar we langs moesten had een grote fontein uit de 40 tiger jaren dat s avonds verlicht werd.

Dus voor het eten gaan kijken. Zag er monumentaal uit. Groots en meeslepend!

Het eten was in een echte Chinese zaak. Met in de tafels uitsparingen waarin zaken zaten om het afval in te toen maar ook om uit te spugen wat je niet lust.

Het eten was een succes. Teveel, maar ingewikkeld kiezen omdat niet duidelijk was wat er geserveerd werd. De dumplings smaakten goed op de vegetarische na. Toen terug naar hui,s weer een flink stuk stijgen. Totaal vandaag 16.000 stappen. Morgen verder. Maar voorspelling is regen. Musea is prima maar dat zullen meer mensen denken!

18-21 september Rouen

Het laatste deel van onze laatste busjes reis

Op de18evertrokken uit Zwitsers Normandië.
Op naar Camembert. De plaats en centrum van de camembert productie met een echt camembert museum. Eigenlijk wist ik niets over deze kaas maar na dit bezoek duidelijk meer.

De camembert is wereld beroemd geworden in de eerste Wereldoorlog . Hij schijnt overal op de wereld gemaakt te worden. Camembert is geen beschermde titel. Wel wordt in deze regio een Normandische keurmerk gevoerd. Dus echte camembert uit Normandië, waar de camembert oorspronkelijk vandaan komt. Er waren 4 grote families die deze kaas maakten en die merken genoemd naar de families worden nog steeds gemaakt. Daarnaast zijn er 4 soorten camembert afhankelijk van het stadium van de rijping. Het is een rauwmelkse boerenkaas.

De gids in het museum, een Nederlander, vertelde over hoe het zit met eten en wanneer uit de koelkast halen en hoe lang buiten de koelkast. Tevens blijkt de houdbaarheid maar kort te zijn.

Na dit bezoek aan een verrassend museum hebben we ervoor gekozen om op de dichtstbijzijnde camping ten zuiden van Rouen te gaan staan en dan kijken of we een plekje op een gewone parkeerplaats kunnen vinden voor het bezoek aan de stad.

19 septemberIk had een grotere parkeerplaats op internet gevonden maar die bleek bij er naar toe rijden niet te bestaan. Ja en toen? Dicht bij het centrum rondrijden en zowaar er kwam een plek. 2 plaatsen achter elkaar vrij, dus konden we hem er mooi indraaien. En dan hoe werken die parkeer automaten hier?

Het heeft even geduurd en uiteindelijk met een mevrouw die hielp lukte het. Ik wilde gelijk het maximale aantal uren 4,5 voor 25 euro. Maar dat ging niet ??

Toen zijn we maar gaan koffie drinken en na anderhalf uur terug gekomen en toen wist ik het en hadden we tot 16.30 de tijd.

En volgens de informatie zou dat 25 euro kosten maar ik moest 4 euro afrekenen?? We zien wel.

We zitten gewoon in het centrum. Dus op naar de kathedraal, die overal bovenuit steekt. Maar die niet open bleek te zijn. Overigens aan het einde van de dag wel, toen alsnog naar binnen gelopen. De kathedraal lijkt aan de buitenzijde erg op de kathedraal in Milaan. In Rouen vind je deze in dezelfde stijl. DeCathédrale Notre-Dame de RouenOnze-Lieve-Vrouwekathedraalis een van de grootste en bekendstegotische kathedralen vanFrankrijk. Men begon in de13e eeuw met de bouw en deze werd in de16e eeuw voltooid. In de19e eeuw werd de kathedraal gerestaureerd en verfraaid en kreeg toen ook zijn 151 meter hogegietijzeren spits

Binnen is hij heel somber, smal en veel pilaren. Snap nu opeens heel duidelijk hoeveel meer ruimte het biedt als er gewerkt wordt met de Byzantijnse vorm rond zonder pilaren zoals in Domfront. En wat er gevoelsmatig met mij gebeurde toen ik daar binnen stapte.

Naast deze kathedraal zijn er meerdere grote kerken dicht bij elkaar gelegen in Rouen. Waarvan een tweede ook een gotische is.

Naast de kerken is Rouen bekend om zijn vele, 2000, bewaarde en gerestaureerde vakwerkhuizen. Sommige van rond 1100. Hierdoor is de stad sfeervol. Tevens is er een opgeknapt ‘knevelhuis’ prachtig in Carré. De pest heeft aan heel veel mensen in Rouen het leven gekost.. Ook is Rouen bekend omdat Jeanne D’Arc hier op de brandstapel verbrand is. En ik heb van 12-18 jaar op het Jeanne D’Arc Lyceum gezeten. Dus dat verhaal was mij al heel lang bekend.

Dan het “het gros- horloge” dat geplaatst en gemaakt is rond 1389. In renaissancestijl. Het gros horloge schijnt onderwerp geweest te zijn in schilderijen van Turner. Men denkt dat het nog een van de grootste mechanisme is dat nog steeds bestaat uit die tijd.

Het was net iets te fris voor terrassen. Maar hebben toch buiten bij een echte klassieke Franse boulanger/ patisserie gezeten met heerlijke koffie en 2 mooie gebakjes Franse stijl. De prijs was de helft van soortgelijke traktaties in Parijs enkele jaren geleden.

Zijn ook nog kort het Museum des Beaux-Arts Arts binnen gelopen. Maar het was al rond 15.00 uur en dan is mijn rugpijn al zodanig dat het eigenlijk niet meer te doen is. In de entree hal hingen 3 enorme schilderijen. Indrukwekkend! Maar kon het niet meer opbrengen om verder te gaan.

Dit is een stad die als je van musea houdt prachtig is om te bezoeken.

Er zijn er 10 en we kregen nog als tip dat het ceramiek museum ook bijzonder was. Blijkbaar komt er geel blauwe aardewerk uit deze streek.

Er zijn veel mooie winkels. Kortom na koop van cadeautjes en voor mezelf een tas uitgeput naar de bus.

Zijn toen naar een camping gereden 30 km ten noorden van Rouen.

Veel Engelsen daar. Een soort gerestaureerde boerenhoeve. Er was een restaurantje. Dachten laten we ons verwennen na zo’n dag maar het eten was minder dan basaal . Jammer .

21 september

Vandaag rijdag tot ongeveer 100 km voor Brussel. En s ochtends na een week een klein buitje maar al gauw klaarde de lucht al weer op.

Onder het rijden doen we dan altijd op de terug weg de “evaluatie”. Hoe was het ? En nu ging het vooral over onze keuzes om de camper te verkopen.

Hadden we in het voorjaar tijdens de vakantie nog twijfels, die zijn nu duidelijk weg. Na 6 jaar en ongeveer 75.000 km gereden is dit een mooie periode geweest.

Even voelt het als opgeven van een ultieme vrijheid die niet meer terug komt maar er dient zich toch altijd weer een nieuw perspectief aan .

Meerdere keren kortere vakanties naar heel verschillende wind richtingen en er zijn nog andere ambities, die dan weer aan bod komen .

We vinden rond 15.00 uur een bijzondere camping op een kasteelboerderij landgoed in Honnelles-Raisin direct nadat we de Belgische grens waren overgestoken. Er zijn in deze buurt maar weinig campings.

De mevrouw die ons incheckte was een mopperig type. Ze vertelde dat er veel in de buurt door de COVID failliet is gegaan en zij kunnen ook maar net het hoofd boven water houden. Het chateau de Raisin stelde weinig voor.

En voor ons was dit een stop voor de nacht. Die overigens heel koud was. 4 graden en in de bus onder de 10.

Overigens was er in de wc en douche hok verwarming. Dat is dan wel fijn.

Nu nog 145 km rijden naar Overijse-Terlanen. Vlakbij Brussel daar woont een van de echtparen die mee waren op de Marokkoreis.

We werden heel hartelijk ontvangen kaas, wijn en brood. Daarna hun mooie natuurlijke ecologische tuin bewondert. Zij hebben toevallig in de afgelopen weken ook in Normandië met de camper rondgereisd. En natuurlijk gaat het in dit gezelschap altijd over reizen en de plannen voor de toekomst.

Na de rond wandeling door de enorme tuin kwam er koffie en taart. Keuze uit twee en zoals ik ook gewend ben uit mijn jeugd in Limburg wordt er altijd 2 punten genomen. Een cheesecake en de andere was een caramel/speculoostaart. Vooral de laatste was heeel zoet.

Rond 17.30 en na een heel gezellige middag nog 150 km naar huis.

Hier en daar een klein file maar om 19.00 uur staken we de sleutel in het slo van de voordeur.

Vanochtend 22 september zijn we begonnen met de bus uitruimen maar daar hebben we deze keer meer tijd voor nodig want door de verkoop moet nu alles eruit. Maar ik ben nog niet klaar met schrijven want as 27 september gaan we voor een week onder andere naar Lissabon. Deze keer vliegen als ten minste onze vlucht niet geannuleerd wordt want we vliegen via Schiphol Dus tot schrijfs! En bedankt voor alle reacties.

Zwitsers Normandië

14, 15, 16 en 17 september

Picard holidays in Tourniere was de camping inclusief zwembad. Er stonden daar veel Engelsen. ‘s Morgens vertrokken naar Domfront.

Waarom Domfront? In mijn reisboeken Normandië stond een foto van de bijzondere kerk daar en dat het een mooi dorp met vakwerkhuizen was.

Rond koffietijd kwamen we daar aan na veel leuk binnenweggetjes gereden te hebben. Een soort van Zuid-Limburg. Dus eerst even koffie drinken bij het plaatselijke café, geen toeristen. Het is overigens hier weer overal rustig. De weg liep stijl omhoog naar het centrum en de bijzondere toren van de kerk stak overal bovenuit. Leuke winkeltjes o.a een poppenmaker/ster. Dichterbij het centrum zaten al veel mensen aan de lunch. De kerk was gelukkig open.

Bij binnenkomst was ik onder de indruk maar wat was het ? Later las ik dat deze kerk gebouwd is rond 1920 in Byzantijnse stijl. Dit betekent een ronde ruimte en helemaal opgebouwd van cement/beton. Veel ruimtelijker. Geen pilaren!

En op deze plek stond er al in 1100 een kerk. Brand, verwoesting etc. De toren van deze kerk is opgebouwd in art deco stijl.

Het centrum bestond uit voornamelijk vakwerkhuizen, sfeervol geheel.

Na deze stop op naar onze camping plaats , een soort kuhr ort in Bagnoles de L’orne. Maar wat bleek de camping was verkeerd aangegeven in Google maps. Aan de receptie naderhand gaf de mevrouw aan de balie aan dat ze ook niet wist hoe dat kon.

Uiteindelijk gekozen om deze plek achter ons te laten. S avonds een enorme hoosbui.

En op donderdag15 septemberzijn we doorgereden naar het deel dat Frans Zwitserland wordt genoemd. De rivier de L’Orne stroomt door dit gebied en er wordt veel gekanood. We staan nu op een camping aan deze rivier. Er zijn delen waar de rivier door hogere rotsen stroomt en we reden zowaar een pas over op 315 meter hoogte. Haha! De verwachting is dat het aankomende dagen droog blijft. Niet heel warm. Mooie temperatuur om te wandelen.

De camping des rochers des Parcs is mooi, ligt aan de l’orne en heeft een gezellige plek waar rond borreltijd mensen zich verzamelen en ze verkopen daar van alles.

We zitten midden in het gebied waar de calvados gemaakt wordt en hebben een klein flesje gekocht en heb ik na 2 maanden geen alcohol toch een glaasje genomen. Smaakte prima.

Op 16 en 17 september vrijdag en zaterdag de omgeving verkend te voet.

Op advies van de camping eigenaar liepen we een bepaalde route, het was een fietspad gemaakt op de plaats waar een oude spoorlijn langs liep. Daar lagen her en der nog stukken rails.

Terug via de weg langs de rivier. In 2 km zijn er denk ik 3 auto’s/ camper langs gereden. De rivier is in dit stuk rustig met ook delen met planten en bloemen in het water. Mooie beelden.

Het is hier heel rustig, na al het tourisme heerlijk. Alhoewel ook hier de camping vol staat met campers. Maar ook nog tent kampeerders. Lijkt bijna een uitgestorven soort.

Terug wandelend lunchen we aan de overzijde van de rivier. Naast elkaar zijn daar verschillende restaurants, terrassen en verhuur van kano’s en waterfietsen.

Maar het is duidelijk einde seizoen. Bijna geen mensen.

S Middags heerlijk in het zonnetje zitten te lezen en een douche gepakt. Fijn als de temperatuur in de buitenlucht ook nog warm is.

En als het avond wordt, wordt het echt koud. Vannacht stond de binnenthermometer op 11 graden. Maar ik heb ook altijd de elektrische deken bij me, heerlijk in een warm bed gekropen.

‘S ochtends 17 september . Er hangt mist over het water en het is buiten echt koud. Maar wel strakblauw.

Kachel aan. Oh nee verdorie de gasfles is leeg. Dus op het moment suprême moet deze gewisseld worden. Maar ja Ank heeft gelukkig ervaring dus zo gefixt.

En in denk ik 15 minuten is het in de bus van 11 naar 20 graden. Top kachel.

Even de verse croissant en het chocolade broodje ( niet voor mij?) opgehaald.

Daarna wandelen de andere kant van de rivier uit.

De asfaltweg houdt op. Er is een parkeerplaats en dan een slagboom. Maar we zien iets bijzonders:

Aan de overzijde van het weiland waar de rivier ook stroomt rotsen. En daar klauteren mensen en er is een stalen hangbrug.

En je ziet met het blote oog dat het pad langs de rotsen niet vanzelf gaat. Ik kan niet zien of men aangelijnd is?

Dan in het weiland een bak en een mechanisch systeem, lange kabel die omhoog voert en we begrepen dat die mensen zo op deze manier naar beneden komen.

Jammer genoeg hebben we het feitelijk niet zien gebeuren.

We zijn doorgelopen en kwamen toen bij een prachtig punt.

Rechtsaf een soort pad van steen door de rivier en je keek uit op een prachtige brug. Er over heen ging in het verleden de trein en nu is het een fietspad. Het viaduct de Clecy. Het was een spoorbrug voor de spoorlijn van Caen naar Fiers en gebouwd in 1866 om de Orne over te kunnen steken. Dus niet heeeel oud en zeker niet Romeins. Wel hoog en mooi liggend in het landschap. Hoog 108 meter en er zijn 9 bogen . Ik heb er maar 3 gezien.

De andere kant uitkijkend zie je de rivier in een mooi groen landschap. Er langs loopt een wandelpad dat ik nog een stuk afgelopen ben. Op sommige plekken nog kleine “zomerhuisjes” met privé grond . Veelal oud en vervallen.

Terug naar de camping.

We hadden afgesproken nog even richting watermolen te lopen. Bij het betreden van het grondgebied stond daar al properite privé. Maar wij dachten lopen gewoon door. Maar helaas uit een van de gebouwen kwam een mevrouw die wel 3 keer zei dat het privé was. Ik probeerde nog molen in Dordrecht en nu watermolen maar nee. Wegwezen en niet anders, oké .

Op de camping in het zonnetje gezeten en rond 19.00 uur op het terras een maaltijd genuttigd met als titel: “ Tapas met frites”.

Tja wat verwacht je dan? Het was een soort borrel assortiment, smaakte goed maar geen tapas.

Nu weer fris binnen in de camper en kacheltje aan. Welterusten.

Merville-Franceville plage, Bayeux en Omaha beach

10-13 september

3 nachten camping Oasis

Omdat het goed weer zou zijn en dat was het ook. Even relaxen aan zee.

En dat is ook gelukt. Behalve getob met een bril!

Maar ook dat went.

Over deze dagen valt niet veel te vertellen.

Over het strand lopen naar het dorp en daar koffie gedronken.

Ank heeft getwijfeld of ze zou zwemmen in zee maar uiteindelijk niet gedaan.

Veel gelezen. Had nog het fysieke boek van Cognetti : Het geluk van de wolf liggen. Dat in een ruk uitgelezen. Heerlijk.

Verder gesprekken gevoerd over al of niet verkopen van onze camperbus. En de conclusie is verkopen. Waarom tja …

Het begint met aannames: “zo’n bus is om mee te trekken “

En dat trekken begint ons zwaarder te vallen. Ank heeft veel last van vermoeidheid post covid en ik ben niet zo van dichtbij rond reizen.

Kleine zaken vragen kracht: last van handen en rug.

Om zaken te pakken onder het bed op de knieën. Zijn wel goede oefeningen.

En na de camperperiode komt er een periode van huisjes huren desnoods ver weg.

Verder wil ik hier niet in detail treden.

Mocht iemand belangstelling hebben? De planning is om hem eind oktober op marktplaats te koop aan te bieden. En we zien dan wel.

Op de ochtend van vertrek 13 september doet zich al iets voor dat met het voorafgaande te maken heeft.

We hebben een heel fijn fietsenrek en dat moet s ochtends aangeschoven worden . Kost kracht en dan gaat een pin er in. Echter wat gebeurde er door een verkeerde beweging kwam het rek met fietsen en al mijn kant op en gelukkig de achterbuurman die het zag gebeuren snelde toe.

Dit soort kwesties. Het wordt enigszins onverantwoord.

13 september

We gaan naar Bayeux waar het 70 meter lange tapijt borduurwerk uit de 11e eeuw na Christus gemaakt in een museum hangt. Hoe?

Maar eerst daar naar een opticien.

Die heeft de bril enigszins recht gebogen. Maar of hij het houdt??

Daarna op een bussen parkeerplaats onze bus geparkeerd. Het was niet druk.

Langs een oude watermolen lopen we naar het museum.

Entree prijzen liggen hier rond de 10 euro p.p.

Bij binnenkomst krijgen we een audio toer in het Nederlands en in een donkere omgeving lopen we 70 meter rond. De hoogte van het tapijt is 50 cm.

Deze constructie in een groot gebouw is er sinds 1945. Op internet kan ik niet veel vinden wat er allemaal met het kleed is gebeurd. Het is blijkbaar wel tweemaal in het Louvre geëxposeerd.

Het tapijt vertelt het verhaal van de slag bij Hastings en uiteindelijk overwint Willem de veroveraar en wordt hertog van Normandië maar ook koning van Engeland.

We lopen terug naar de watermolen en in het restaurant hebben we geluncht. Later nog de kathedraal van Bayeux bezocht.

(Terwijl ik typ 14 september 20.20 komt er een enorme stortbui naar beneden en niet zo’n kleintje met zwaar onweer.)

Er is aan de kathedraal gebouwd van de 12e tot de 15e eeuw. Er hing op het moment dat wij er waren, een enorme Drone boven de kathedraal. Waarvoor?

Van binnen was hij/zij erg donker en heel anders dan de Italiaanse kathedralen.

Na het bezoek aan Bayeux op naar het gedeelte aan de kust waar een van de 5 landingen van de geallieerden hebben plaats gevonden in 1944. Ohama beach.

Op de betreffende plek een oud monument en daarnaast in zee een prachtig kunstwerk van Annilore Bannon. De zee was woest en de golven spatten tegen het kunstwerk op. Ik heb deze landing in een film gezien. Blijken 10 films in de loop der jaren gemaakt te zijn.

De musea over de landingen hebben we overgeslagen. Onderweg en langs de weg staan oude tanks, bruggen, etc. Etc.

Hierna nog 30 km landinwaarts gereden kwamen op een kleine camping.

Afgelopen nacht heel veel regen gehad en het bleef broeierig warm.

Slecht geslapen. Mede ook omdat er nachtvlinders binnen kwamen. Fladderen en ik brr zijn geen goede combi. Dus zwaaien , dood slaan. Ze overal voelen.

Nou het verslag van vandaag komt bij het volgende bericht.

Honfleur 8-9 september

Camping la Briquerie

Op de 8 ste met de bus naar Honfleur die vertrekt om de hoek bij de camping en is in 10 minuten in het centrum van Honfleur,

Daar aangekomen zien we in de eerste straat een deur open staan en dat blijkt het pand te zijn waar de zoutopslag plaats vond. Alle voedsel werd gepekeld . In de 16e en 17e eeuw was dat de enige manier om etenswaren te bewaren. We mochten eigenlijk niet binnen want er was net een expositie klaar en alle schilderijen stonden klaar ingepakt om opgehaald te worden.

Maar konden de sfeer toch even opsnuiven. Hoge muren met houten balken bovenin. Daarna kwamen we bij het vieux Bassin. Waar langs de rij met oude huizen staan. Vaak smal en met 6-7 verdiepingen uit de 17e en 18e eeuw.

Prachtig en je blijft er naar kijken omdat elk huis anders is en vooral de bovenste verdiepingen hebben veel ramen of soms terrassen.

Beneden terrassen, eethuisjes waar de champagne rijkelijk vloeit. En er vooral vis gegeten wordt . De grijze garnaal en de coquille Saint-Jacques zijn beroemd hier.

Het was oorspronkelijk een vissershaven maar nu alleen maar zeiljachten.

Veel vakwerkhuizen in andere straten, elk huis is anders. Vanaf 14.00 uur is het Boudin museum open. Veel te zien .veel impressionisten kwamen in Honfleur schilderen. De tijdelijk expositie waren schilderijen uit de vijftiger, zestiger jaren mensen die prijzen hadden gewonnen de Prix Julian.

Heb me weer eens geërgerd aan de Fransen die nergens ook maar iets in het Engels aangeven. Alles in het museum in het Frans. Je zou toch denken zo’n toeristische stad. Maar dan ook nergens. Ook de informatierecht over ov etc. Nienke!

Alhoewel me opviel dat bij de recepties op de camping wel Engels gesproken kan worden.

Terwijl het gaat stortregenen lopen we zo snel mogelijk naar de bus die ons weer naar de camping brengt.

9 september

En we besluiten gezien de weersverwachting ( veel regen) nog een dag op de camping te blijven.

S ochtends een was gedaan en zo’n top droger die in 30 minuten alles kurkdroog maakt . S middags zwemmen in het binnenbad. Ank ook in het buitenbad .

En die zag ik daar nog even duiken gewoon zoals ze altijd deed.

Gisteravond en vannacht heeft het gegoten. Moesten zelfs vanwege de heftige windvlagen de verduistering die tegenwoordig buiten gespannen zit binnen halen.

Volgens de berichten is het weer komende dagen beter.

10 september

We vertrekken zonder duidelijk doel. Het eerste deel van de route dichtbij wordt gekenmerkt door kleine gehuchtjes overal verboden in te rijden voor campers en waar parkeerplaatsen zijn niet hoger dan 2.10. Ze hebben eigenlijk gelijk al die grote bakken door die nauwe straatjes.

In de eerste grotere plaats Trouville-sur-mer duiken we de eerste beste straat richting zee in. Onze bus parkeren we langs de kant in een p vak . En we lopen richting zee. Er loopt een brede strook water de stad in. Lijkt erop dat er een kunstmatige haven is gemaakt. Het laatste deel daar is een lange houten voetgangersbrug gemaakt die leidt naar de vuurtoren in het Frans Phare.

Links komen 2 prachtige zeilboten op de wind aangevaren, daarachter de blauwe zee en de lucht met veel wolken. Rechts het strand waar ook auto’s en campers in het zand staan.

Terug lopend in het zonnetje even aan de koffie en daarna weer verder gereden.

Camping Oase aan zee. Complet! Toch even vragen. Nog een plekje. Boffen wij even. Maar tegenover ons is er ook nog een plek vrij.

Ik las op social media ook zulke zaken van de camping die op loopafstand van Honfleur ligt. Hele delen onbezet en dan toch niemand meer toelaten!

Het doet me heel erg denken aan de tijd dat ik jong was en Valkenburg ( Limburg ) overlopen werd door toeristen. Er was vanuit de bevolking ( ik ben er op gegroeid) in die tijd veel antipathie natuurlijk ook door mensen die de kost er niet mee hoefden te verdienen.

Nog even naar de zee gelopen en morgen een strandwandeling maken.

Maar wat gebeurde er: ik leg mijn bril tussen de pitten van het gasstel en loop naar Ank om af te gaan drogen. Schuif de deur dicht van de camper en jawel valt de glasplaat/ deksel naar beneden bovenop de bril.

Mijn gloednieuwe aangepaste leesbril is nu ook plat!

En n.b. het is zaterdag en de opticiens blijken hier ook nog op maandag dicht te zijn.

Ank heeft een noodvoorziening gemaakt

Mijn bril wordt op mijn hoofd vast gehouden door een koordje gemaakt van plakband en de oren van mijn bril staan recht langs mijn hoofd naar beneden,

Oh oh gelukkig ben ik het deze keer niet zelf maar alleen het materiaal.

En nu heb ik toch echt wel een versterking nodig.??

Op naar Etretat 6-7 september

Inmiddels de 2e keer dit jaar heeft de waterpomp het begeven.

De eerste 5 jaar met een pomp gedaan en nu 2 in een half jaar.

En hoe komen we daar nu weer aan en vooral wie plaatst hem?

Nou op 30 km richting Etretat is er een camperverkoop en reparatiepunt.

En zo belanden we in Berck ook aan de kust. Zo kom je nog eens ergens waar je niet van plan was naar toe te gaan!!!

Aangekomen bij de reparateur schuiven we aan. Ze helpen nu een echtpaar, nieuwe accu en daarna is een Nederlander aan de beurt. Man alleen die moppert dat als je Frans spreekt je voorrang krijgt. Ah ha. Goed dat ik dat weet.

Maar het blijkt duidelijk zijn perceptie te zijn. Hij komt omdat zijn afstandsbediening voor de t.v. het niet meer doet.

Ze kunnen hem niet helpen. Mopperend over algemene en specifieke afstandsbedieningen vertrekt hij. Ik heb gerepeteerd: “Probleme avec Pompe de L’eau.” Dan blijkt dat het bijna lunchpauze is nb. 11.30 en mogen we om 14.00 uur terug komen. Oké we rijden richting het centrum en komen aan zee. Kunnen daar in een straat zonder problemen parkeren. Dan maar lekker lunchen . Ank mosselen en ik Fish and Chips. Verder is het een troosteloze bedoening maar het smaakt goed.

Na een bezoek aan de Lidl en tanken diesel 1.75 komen we exact op tijd aan. De pomp staat al klaar en om 14.45 rijden we weg, 103 euro armer maar nu wel met een grotere waterpomp en een fatsoenlijke straal.

Want een emmer met water om wc te spoelen en handen te wassen is toch niet handig.

En dan ruim 200 km over de tol naar Etretat. Het eerste echte Normandië maar wat een gedoe. De dorpscamping waar we na 17.00 uur aankomen is ‘complet’ dus vol. Er naast is een camperplaats. Eigenlijk ook vol.

Maar we hebben een vol toilet die moet in ieder geval leeg anders komen we zonder faciliteiten de nacht niet door.

Dat fiksen we want er staat bij de ingang een toiletpaal. En we parkeren er gewoon naast op het asfalt. We werden hiertoe aangezet door onze buurvrouw die met een megacamper bijna 2 plaatsen in beslag nam. Ze had overigens al menig glaasje gedronken. Tja waar een mens, die niet drinkt, nu op let.

Maar dan …. Lees in een blog van een van onze Marokko gangers die net Honfleur hebben verlaten, onze volgende stop, dat het ook daar een gekkenhuis is! Laagseizoen ? Op een camperplaats 300 campers en om te eten in Honfleur geen plek te krijgen .

En dan regent het ook nog.

Waar zijn wij die houden van rust en weinig mensen in beland?

Ik zit dit verslag nu te typen 03.00 uur. En te googelen hoe we überhaupt de plaatsen hier kunnen bezoeken . We zijn geen lange afstand wandelaars. 4 km is het matje en fietsen tja. Smalle wegen en heel druk! Oei toch misschien een busreis? Worden we afgezet. Tja. Veel gegoogeld, wat doen we, rijden we nog 800 km onder Lyon voor goed weer? In de Corona jaren was het overal rustig maar nu schijnt het los gebarsten te zijn. Leonard Pfeiffer beschreef het al in zijn boek Europa. Heel mensen hebben tijd en geld en enorme campers!

Misschien verlaten we dit gebied en rijden gewoon het binnenland in kijken waar we terecht komen ….? Morgen maar zien of we tot keuzes komen.

Woensdag 7 september

De wekker stond om 8.00 uur. Geen ontbijt, geen koffie. Het kostte 11 euro om door de slagboom te mogen vertrekken. En op naar de p die ik op Google gezien heb in de hoop dat als we vroeg zijn het werkt. En ja hoor er was nog niemand en de bus paste mooi op de plek. 6 euro voor 6 uur.

Naar het strand van Etretat was ongeveer 600 meter. En ook daar nog geen mens. Prachtig licht, geen regen en heerlijke temperatuur. Links en rechts de witte uitgesleten krijtrotsen. Voor 10.00 uur geen ontbijt. Het ontbijt later was koffie met een chcoolade croissant.

Rond 10.30 werd het druk. Bussen met hele grote groepen.

We liepen door het centrum. Mooie oude huizen en zowaar de oplossing om geen 100 meter stijl omhoog te hoeven klimmen, het treintje dat ons naar boven vervoerde waar we een fantastisch uitzicht hadden op beide rotspartijen/ kliffen.

En het regende niet. Op naar de P, die nu helemaal volstond en 45 km naar Honfleur waar we bij de camping die op loopafstand is van het dorp weer hetzelfde verhaal zagen complet met in de rij wel 8 campers, wachtend maar waarop. Wij zijn landinwaarts 4 km verderop op camping la Briguerie terecht gekomen. Binnen en buiten zwembad en een bus voor de deur die naar Honfleur rijdt. Pfff. 5 sterren en 19,50 per nacht. Of we worden ouder of we zijn na Marokko en Corona verwend geweest met weinig mensen en mooie plekken. Maar ook de flexibiliteit wordt toch iets minder. En we zijn overvallen door dit massatoerisme . Op zo’n camper parkeerplaats staan zij aan zij met z’n 100 is niet ons ding. Rond 18.00 uur fikse buien en onweer.

Alle plannen om zuidelijker te rijden laten we varen. En kijken van dag tot dag.