Het ophalen van de auto ging snel en gemakkelijk. Geen wachtrijen en veel service.

De koffers in de achterbak. We hebben een ruime Toyota.

De overgang van een camperbus waar alles een vaste plek heeft naar dit ‘zwerversbestaan’ is wel groot.

Daarbij komt de leeftijd!

En meer zaken meenemen t.b.v. mijn gezondheid.

Nu over naar het ontbijt in het Intellhotel.

Onze reisorganisatie Travelworld boekt geen ontbijten bij omdat het ontbijt in Alaska niets voorstelt . Maar nu kregen we, per ongeluk, gratis er toch ontbijt bij. Bij balie A vroegen ze wat we wilden. Er was keuze soort tosti met niets erop of met iets van gebakken vlees en yogurt met fruit en koffie. Steeds enorme hoeveelheden Ik wilde geen vlees er op en kreeg een kaal broodje wat geroosterd was.

Bij balie B in de ontbijt ruimte konden we het afhalen. Toen ik vroeg of ze iets van kaas had voor op het brood kwam er een kleine tube Philadelphia te voorschijn. Heel lekker dat wel. En alles is in papier verpakt en overal koffie etc. in wegwerp bekers. Gelukkig geen wijn in papier of plastic.

Om 9.30 vertrokken we. Het goot niet een klein beetje maar heel heftig en de voorspelling was dat het rond 15.00 uur droger zou worden en dat was ook zo. Na anderhalf uur rijden met de iPhone en Waze (navigatie app) ingeplugt afgeslagen naar een soort plein met veel parkeerplaatsen en winkels, even koffie drinken.

Later op de dag bij de lunch stapte ik uit de auto en wilde mijn jas pakken want het regende weer en de temperatuur is rond de 12 graden. Geen jas????

Na 10 minuten puzzelen waren we eruit:

Wat was er gebeurd?

Ik zou gaan rijden na de koffie. Sleutel mee, auto open en ik stapte in en legde mijn jas achter in de auto. Ank kwam naast me zitten en Leonie pakte nog iets uit de achterbak.

Leonie: ‘Er is hier geen roze koffer, oh en ook de mijne is er niet ???” Ik eruit. Netjes achterin lagen 2 heel andere koffers. Kijk ik 3 p’s verder en zie ik dat daar eenzelfde auto staat . Oh blijkt dat de onze te zijn.

Maar hadden die mensen de auto open achter gelaten of deed onze sleutel het ook op die andere Toyota?

Ook zij hebben vast moeten wennen aan die huurauto. Wij al giebelend, slappe lach, ingestapt en weggereden. Dus je snapt het al.

150 km verder gingen we lunchen in Taikeetna

Een echt toeristen plaatsje. Leonie wist van internet dat daar het Denali brewery cafe was met een goede lunch Had ze op internet in nl al gevonden. Maar was heel druk.

Het goot nog steeds. Dus zei ik : “geef me mijn jas svp even aan?” Geen jas

En na 5 minuten zei Leonie: jij deed je jas uit in die eerste auto! Oh neeeeee!

Maar toen: had ik iets in mijn zakken gestopt??? Nee paspoort, spuit spullen en creditcard in mijn tas. Pfff. Tja dan nu even zo’n plastic dun opvouwbaar ding aan en naar de lunch. Beduusd, is dit de ouderdom? Tja?

Dan maar een nieuwe jas. Of wil iemand zijn huidige jas aan mij verkopen?

Het was een drukke tent en wij werden in een tweede zaal neergezet. Het was koud! Overigens zaten er mensen op het overdekte terras waar een groot electrisch vuur brandde met zgn echte vlammen.

Vertelden aan de ober het verhaal en vroegen of in dit dorpje, meer een toeristische nederzetting met houten huisjes, soort kerstmarkt in Duitsland, een winkel was waar ze jassen verkochten of zei ik : “Can I buy your jacket ?” No. Ik werd geïnformeerd waar een winkel was waar mogelijk iets verkocht werd en we bestelden de lunch . Dit was het brouwerij café van het Denali bier! De brouwerij waren we onderweg al tegengekomen. Fish en chips, de chips kon je kiezen gewone of zoete aardappel friet. De vis was heerlijke heel goed smakende kabeljauw. Halverwege de maaltijd kwam de ober terug met een zwart groot maar heerlijk warm vest met capuchon. Wel een beetje smerig.

Maar ja en ik vroeg wat het moest kosten . “Nee niets” was bij hem in de zaak achtergebleven. Iemand vergeten mee te nemen . Hoe bijzonder!

In het dorp uiteindelijk een zwarte gevlekte dunne regenjas (waterdicht) gekocht en later nog in een heel klein zaakje 2 paar oorbellen.

Nu de laatste 200 km naar de overnachting in Denali . Tot dan was het een 2 baan-weg met stukken passeer stroken. Aan beide kanten groene vegetatie . Veel soorten bomen. Nog weinig tot geen verkleuring. Stukken waar je zag dat er bosbranden waren geweest.

Na een half uurtje en iets minder regen ging het landschap veranderen : bergen aan beide kanten en ging de weg meer in bochten en met her en der kleine hoogte verschillen. Jammer genoeg hingen er teveel wolken om uitzicht te hebben .

Meer snel stromende rivieren die je vooral zag als je over de brug reed. En in mijn hoofd dacht ik steeds aan de jongeman vanuit de film ‘into the wild’ die uiteindelijk overleden is in het Denali park omdat hij in het voorjaar de wild stromende rivier niet meer kon oversteken.

In het najaar was deze veel minder diep toen hij de wildernis in ging. Recent het boek over het echt gebeurde verhaal nog eens gelezen.

Hij heeft geleefd in een oude bus die daar in het Denali park stond voor de rangers.

De bus staat inmiddels in een museum in Fairbanks waar we over 2 dagen naar toe gaan.

Dan het laatste stuk. De natuur wordt steeds ruiger, geen nederzettingen meer.

Weide vlaktes met typische dennen bomen.

Alsof het allemaal stijve kunst kerstbomen zijn. (Foto komt, tobben heel slecht internet overal).

Even de weg af Denali viewpoint south 2 km en dan is er een enorme parkeerplaats: wij zijn met een camper de enige. Bij strakblauwe lucht heb je vandaar uitzicht op de Mt Mckinley 6194 meter hoog.

En wij zien niets !!!??Jammer.

Verderop kun je nog aan de linkerkant van de weg afslaan naar een kort stukje weg dat langs de snel stromende rivier loopt en de lagere bergen zijn uit de mist . Het waait heel hard en het is even gestopt met regenen.

Morgen is er nog een kans . We gaan met een bus tour van 5 uur het park in. Er mag niemand met de auto komen.

We slapen nu 2 nachten in het Denali park village. Aangekomen om 18.30 Groot terrein met diverse soorten houten gebouwen. Wij slapen op de eerste verdieping met een klein terrasje met 2 stoelen en de rivier bijna aan onze voeten . Maar geen uitzicht want er staan heel hoge bomen aan de oever en het giet weer . Overigens aan een P aan de oever van de rivier grote rafting boten. Morgen daar eens kijken!

Inschrijven en alle procedures voor hoe het zit met eten, drank en een lunchbox reserveren voor morgen voor de bustour.

Een soort wintersport ambiance, mooi gebouw in hout en staal. Een grote hal met zitjes en tafels. Ziet er vrij nieuw uit blijkt echter uit de zestiger jaren te zijn. Groot, heel veel mensen en heel luidruchtig.

Ank is doodop en gaat naar bed. Na de goede warme lunch gaan we het avondeten overslaan. Wel ga ik met Leonie nog een glaasje halen . Gaan zitten op een plek waar 2 oudere mensen ( nadien heeft hij exact mijn leeftijd op een dag na) zitten. Nou dat hebben we geweten . Om 21.45 ben ik weggegaan. Echt zo’n Amerikaanse waterval. En het Amerikaanse Engels heeft de hele nacht nagegalmd in mijn hoofd. Nou tot zover . Nu 07.03 slecht geslapen !