Van uitrusten naar huis.

Jullie gingen mij al Appjes sturen over of er iets was. Ik heb het uitrusten heel letterlijk genomen en ook niets getypt.

Mede ook omdat veelal aanwezig zijn op een camping en niet er op uit gaan niet leidt tot spectaculaire verhalen.

Maar nu toch de uitdaging. Aan het einde van mijn vorig bericht vertelde ik het verhaal over de buren die in de auto sliepen en op heel kleine stoeltjes zaten. Ze zijn maar een nacht gebleven. En hebben met dezelfde precisie waarmee uitgepakt was, alles weer zeer systematisch ingepakt.

Wij zijn in de 7 dagen op de camping er maar 3 dagen op uit gegaan. De derde keer fietsten we naar het dorp San Gillio, 5 km verder. De dag ervoor hadden we ook al een poging ondernomen, maar was ik niet ver gekomen. Maar daarover verder in het verhaal.

Het dorp stelde niet veel voor. Maar ik wil jullie laten meegenieten van mijn angsten onderweg. Het traject is tweebaans, geen uitwijkmogelijkheden, bochten in de weg, het terrein gaat glooiend omhoog en naar beneden en buiten de bebouwde kom rijdt men er als gekken. Hoge snelheden. Als er op het moment dat auto’s elkaar passeren, jij als derde op hetzelfde stukje weg rijdt, voel je de zuigkracht en in mijn hoofd : “nou moet ik niet omvallen want dan wordt mijn hoofd verbrijzeld.” Dus wordt mijn balans met deze gedachten er niet beter op. 15 jaar geleden is mijn zwager zo in het buitenland verongelukt omdat een auto hem gegrepen heeft. Dus die gedachten werkten ook niet mee.

En bovendien ben ik bij de tweede fietstocht in het grint naar beneden onderuit gegaan. Fikse blauwe plekken, en gekneusde vinger. Direct terug, in het zwembad gedoken om mijn been te koelen. Op het terras hielp de eigenaresse ons met ijs. Maar toch een fikse blauwe plek gelukkig geen wond.

Daarom tocht 3 toch ondernomen om mijn angst te overwinnen!

Thuis fiets ik ook weinig dus dat zal mijn zekerheid niet ten goede komen.

Nog iets over angsten. Moest een van de nachten s nachts naar het toilet en terwijl ik me omdraai om door trekken, springt er rechts van me iets omhoog. Schrik me dood en is het een heel dikke grote pad. Brrr vind ik griezels. En hij verdwijnt maar waar is hij nu gebleven?

We staan met de bus onder een prachtige grote boom. Wat blijkt, de eikels gaan vallen en dat geeft op het dak een fikse klap, ook s nachts. De eerste keren schrokken we. Hebben niet bovenop gekeken of dit geleid heeft tot butsen in het dak???

We hebben elke dag gezwommen maar verder bijna geen beweging gehad. De kneuzing van de tenen blijft pijnlijk en ik heb vanochtend, terug in nl, de huisarts bezocht en die adviseerde een foto te laten maken. Gelukkig geen breuk.

Maar nu weer terug naar Italië. Op zaterdagavond werden pizza’s geserveerd uit de grote bakoven. Heerlijk en gezellig. Ongeveer 60 mensen, Corona afstand overgelaten aan ieders eigen verantwoordelijkheid. De pizza gorgonzola was iets te vet, s nachts last. Oei.

En de volgende ochtend vertrokken zondag 13 september 1050 km overbruggen.

In 2 dagen. Aan het einde van dag een belanden we op een camping aan een meertje net buiten Freiburg Duitsland. Enorme druk, heel heet en dicht op elkaar. Camping Tunisee.

Veel vermaak, er is op het water een baan gecreëerd. Via katrollen waar je aan hangt wordt je op een wakeboard heen en weer geslingerd. Moeilijke trajecten over schansen etc. Leuk om naar te kijken. Als we jong waren hadden we ........ maar ja voorbij.

Dag 2 14 september zijn we naar St. Anthonis gereden waar Anks broer een stacaravan heeft en wij hebben met de bus op de camping gestaan.

Mooie gelegenheid om wc, vloer etc al even schoon te maken.

Gezellig gefêteerd op mosselen. En mooie avond.

Dinsdag de 15e de laatste kilometers naar huis en kennismaken, contract afsluiten bij de camperstalling in Dordrecht. Wat een ding en wat een business. Heel fijn dicht bij huis de stalling, we hebben een pasje, kunnen er in en eruit wanneer we willen. En je kunt de spullen met de personen auto daar aanleveren. Bij vertrek kun je de personen auto op de plek laten staan.

Vandaag de 16e al nagenoeg alles gewassen. Bijna is de bus leeg en dan naar de stalling. In oktober nog een klein tripje ...??

Corona heeft ons niet echt gehinderd. Wel veel het mondkapje gebruikt.