Einde van Spanje en surprise Noorwegen
Tja inmiddels is het 10 juni en is mijn partner vandaag 75 geworden.
Na Cadzand en de camping in Dordrecht vrijdag naar Noorwegen gevlogen als surprise voor haar verjaardag. Cadeau van onze 2 zonen met hun vrouwen.
Dit is het verhaal in Notendop.
Maar nu de details.
Hoopvol reden we van Parijs naar Cadzand en toen we bijna bij zee waren werd het heel licht mistig. Alsof er rook hing maar het bleef en opeens realiseerde ik me dat het hele lichte zeemist was.
Op de camping aangekomen was het zonnig heerlijk! Maar we konden ons nog niet volledig installeren omdat we de volgende dag nog boodschappen moesten doen en de gastank laten vullen. In Spanje wordt er niet gevuld en ze kennen ook het formaat niet dat wij hebben. De berichten kwa weer lijken gunstig.
?S Nachts giet het en wel zodanig dat we op twee plaatsen lekkage hebben en ?s ochtends zit het potdicht!! Dan krijg ik er de pest in.
Maar ja in Cadzand bad lekker lunchen en terug naar de camping waar we naar een andere plek verhuisden met vrij uitzicht en iets minder schuin. Op zaterdag 2 juni gewandeld naar het dorp en later naar strandtent de Zeemeeuw. Gezellig maar somber door het weer. Te koud om buiten te zitten. De beruchte zeemist is er nu en deze keer dicht en niet
luchtdoorlatend!
Inmiddels is het zondag 3 juni. Een stralende dag en we krijgen visite van vrienden met twee dochters. Gezellig naar zee. En het Zwin is zo mooi en zo bijzonder hoe snel het vol loopt bij vloed en ver landinwaarts omdat er op dat deel geen duin is. Blauwe lucht met witte stapelwolken. De witte kleedhokjes met gekleurde deuren op het strand. Echt Nederlands zo.
Nou dit biedt perspectief voor maandag, maar nee ook nu weer mist en regen. Hangen in de bus. Mijn boek is net uit. Prachtig ?de Acht Bergen?. Maar na zo?n mooi emotioneel boek kan ik nu niet direct aan iets nieuws beginnen. Mijn vriendin is met rugzak naar het dorp gelopen om boodschappen te doen met rugzak op.
Ik heb last van mijn rechtervoet pijnlijk. Denk dat het overbelasting is, veel in zand en op keien in steden gelopen. Al een afspraak bij de huisarts gemaakt en inmiddels weet ik dat het overbelasting is dus rust en alleen op gelijkmatige bodem lopen.
Op maandagavond besluiten we te vertrekken. Er zijn namelijk steeds berichten dat verder weg van de kust de zon wel doorbreekt. We bezoeken onderweg Bergen op Zoom waar we nog nooit in het centrum zijn geweest. Mooi, met ook weer verschillende gebouwen uit eeuwen geleden. Nederland staat er eigenlijk vol mee! We bezoeken een oud-collega en het wordt zonnig. Waar gaan we kamperen? In Dordrecht bij het Loze Vissertje. Grappig
kamperen in eigen stad. Een mooie camping in het groen aan het Wanty en vlak bij alle voorzieningen.
Waarom? Omdat ons huis gebruikt wordt door andere mensen en we er woensdag 6 juni in kunnen. Op 6 juni werden we thuis ontvangen met bubbels en een heerlijk maal. We eten buiten in de tuin. Een mooie afsluiting van onze vakantie. Maar ik wist al lang wat er twee dagen na thuiskomst ging gebeuren. Het heeft me hoofdbrekens gekost en een onrustige nacht om te bedenken hoe we een bijzondere surprise echt geheim konden houden. Op vrijdag rond 14.00 landt onze zoon uit Qatar op Schiphol. Zoals te doen gebruikelijk halen we hem op.
Maar nu gaan we niet naar huis maar rijden van kort parkeren naar lang parkeren en
vertrekken rond 16.50. Maar Ank weet van niets. Hoe moet ik een handbagage koffertje
vullen en verdonkeremanen totdat we vertrekken. Weer pakken, slapen in een ander bed!
Even zakt me de moed in de schoenen. En dus op donderdag direct de bus leeggeruimd,
koelkast leeg, 6 wassen gedaan etc. En opmerkingen ontvangen waarom het zo snel allemaal moet. Eigenlijk geen boodschappen in huis halen, we zijn er toch niet. Maar Zus en zwager
komen zondagavond logeren ivm de verjaardag. Ja alles moest geheim blijven.
Want wat is er precies aan de hand?
In 1998 bezochten wij als gezin Noorwegen in de vakantie. Daar zaten we op de trappen van
het staafkerkje in Lom.
Ank vertelde aan de kinderen dat ze er 20 jaar eerder ook was geweest. En dat het toen heel
veel indruk had gemaakt. Tim zei toen spontaan dat hij haar over 20 jaar weer naar Lom zou
brengen. Hij bedacht al in maart jl dat hij dat hij zijn belofte wilden nakomen en met elkaar
kinderen en schoonkinderen wilden ze Ank dat als cadeau en surprise geven voor haar 75ste verjaardag op 10 juni.
En zo geschiedde. Afgelopen vrijdag 8 juni was het zover. Koffertje achter in de auto,
regenjassen op de achterbank, alles gelukt althans. Ik kreeg Ank niet zo ver dat ze haar
wandelschoenen aantrok. Ik suggereerde nog dat ze op Schiphol toch veel moest lopen maar nee dat kon ze ook gemakkelijk op de schoenen die ze aanhad.
Tim arriveerde op tijd, blij hem weer te zien na 3 maanden. Reden met de auto de
parkeergarage uit en hij nam niet de route naar de snelweg maar naar lang parkeren. Ank: ?
oh hij weet weer een andere weg?
Op dat moment overhandigde ik Ank een felicitatie kaart zoals afgesproken waarin de
cryptische tekst stond 1978-1998-2018. 35, 55 en 75 jaar oud. En natuurlijk felicitatie.
Ank denken, nee er kwam niets na enige stimulans kwamen associaties vakanties? Warm!
Heel langzaam begon er iets te dagen en tevens kwamen de emoties en de tranen. Toen Tim
benoemde wat we gingen doen kon ze helemaal niet meer praten en heeft het anderhalf uur geduurd voordat we weer zaken konden uitwisselen/communiceren.
Onder de indruk, niet te geloven, hoe is het mogelijk, is het echt? Ja het is echt.
Dus na het lang parkeren in de bus terug naar Schiphol. Ik bleef maar denken: ?heb ik alles??
Nou maar proosten op het bijzondere a.s. Weekend.
En dat werd het.
In het vliegtuig al zittend bleek er schade aan het toestel te zijn. Hij kon en mocht niet
vliegen. Eruit. Anderhalf uur later er weer in. Jammer deze vertraging want daardoor hadden we geen tijd meer om even naar het water in Oslo te lopen. Auto opgehaald en naar het
hotel in Oslo. Oslo bleek nog 40 minuten rijden te zijn.
Uiteindelijk zaten we aan de avondmaaltijd om 22.00 uur.
Zaterdag 9 juni op naar Lom. Lang geleden dat we in Noorwegen de laatste keer waren
namelijk in 2002. Toen ook met een camper.
De E6 is de weg die van Oslo helemaal naar de Noordkaap leidt.
Na anderhalf uur rijden werd het landschap heuvelachtiger en kregen we steeds links en dan
weer rechts een brede rivier naast, soms een breed meer. Prachtige kleuren in het water en
soms was het water zo glad dat het bijna leek of je door de weerspiegeling naar beneden.

keek i.p.v. omhoog. Er waren plaatsen waar boven de grond en in het water niet van elkaar te scheiden waren. En wat een helder licht, geen vervuiling denk ik dan onmiddellijk.
Onderweg lunchen, een pizza eten en weer verder. Bij een groot meer stoppen we een keer en kan ik wat foto?s maken.
Na ongeveer 4 uur rijden 375 km verder verschijnt het kerkje. Het ligt iets lager waardoor we van verre zien liggen. Het is een volledig houten stijl gebouwd, een staafkerkje. De eerste
onderdelen zijn vanuit 1100. Binnen is ook alles van hout en na alle Spaanse weelderigheid
heeft dit iets straks. Er hangt, ook door de kleine omvang een serene rust en sfeer.
Natuurlijk maken we 20 jaar later dezelfde foto en zit er tussen ons in een man van 30 i.p.v. een kind van 10 jaar oud. Zo bijzonder, ontroerend, liefdevol.
Naast de kerk stroomt een rivier die daar met een enorme kracht naar beneden dondert.
De Noorse rivieren stromen snel en op sommige plekken waar er veel verval is, zoals hier
bruist de natuur. Nu moeten we weer 44 km rijden naar een overnachtingsplek. In Lom was alles vol.
We rijden verder de bergen in richting de Jotunheimen.
De overnachting blijkt in een hotel te zijn met houten huisjes erom heen en overal gras op
het dak.
Een bekend wandelgebied. Aan een groot meer.
Het houten huis is comfortabel, alles erop en eraan. Jammer maar een nacht. Na een heerlijk avondmaaltijd en een leuke kennismaking met de eigenaresse, die in Dubai in de
hotelwereld gewerkt heeft, wandelen we nog buiten. En hier merken we al dat de
middernachtzon dichtbij is. Ook om 23.00 uur is er nog licht en een rood ondergaande zon
aan het meer.
De volgende dag wacht ons een verrassing. We rijden niet de A6 zoals op de heenweg maar de A16. Een prachtig weg door een hoogvlakte op 1300 meter tussen de nog besneeuwde
bergen. Een extra cadeautje.
En we hebben steeds prachtig weer. Noorwegen gaan we sowieso weer bezoeken.
We vertrekken van een ander vliegveld bij Oslo dan dat we gekomen zijn. Dit ligt ten zuiden van Oslo. Dus nog iets meer kilometers rijden.
In de auto gesprekken over allerlei onderwerpen. Zoveel quality time hebben we niet zo
vaak.
Al van jongs af aan heb ik geroepen dat dit een heel bijzonder kind was. En dat is hij nog
steeds. Dank jullie wel lieve kinderen voor dit fantastische cadeau waarvan ik mee mocht genieten.