Oftewel het zuidelijkste westpuntje van Spanje.
We hebben er voor gekozen om op een plek te gaan zitten en wandelend iets van de kust en het nationaal park te bekijken vanuit San Juan
De camping Tau waar we terecht komen is prima en we hebben een plekje met vrij uitzicht.
Vier nachten gebleven. En wat doet een mens in die dagen.

Vooral ’s morgen op je gemak uit bed en ontbijten. De was gedaan, opgeruimd want ook in zo’n kleine bus kun je er een zootje van maken. Koffie gedronken, echt zo’n luierdag.
Het was prachtig weer. De camping is bevolkt met jonge ouders met babi’s en peuters.
Vooral vaders met draagzakken om lopen heen en weer. Of er wordt met de kinderwagen heen en weer gereden want er moet toch geslapen worden. De peuters die lopen verzamelen stenen in emmertjes. In de loop van de dagen zie je de herkenbare patronen, pa of ma slaapt uit en de ander is om 7.00 uur al actief met rondlopen. Zo herkenbaar ook al is het 30 jaar geleden. En natuurlijk wordt er regelmatig gehuild.
‘s Middags even naar het strand. Even lopen en kijken tot hoe ver we komen kunnen. Aan de linkerzijde van het dorp rijzen de rotsen in allerlei kleuren op uit de zee en houdt de weg op. De Cato de Gabo wordt gekenmerkt door een rotsachtige kust. Steil en veel rotsen met hier en daar een strandje althans aan de westkust kant. Aan de andere zijde is er meer zandstrand maar daar zijn we niet geweest, zandstrand genoeg in Nederland.
Maar voordat je in het mooie nationaal park komt, rijd je door een vreselijk gebied. Kassen maar niet van glas maar van plastic. Zo ver als je kijken kunt. Goor plastic brr en ik kan dan alleen maar die taferelen zien van de zeeën vol met plastic. Dit komt nooit meer goed. En volgens de berichtgeving worden daar alleen maar tomaten geteeld?

Dag 2 zijn we gaan wandelen. Zo maar op de bonnefooi een pad gevolgd. En we komen uit in de volgende baai. En ik kan bijna niet beschrijven wat ik dan zie. Een huis in wit en blauw en daarnaast een enorm terras, turquoise blauw gladde vloer en daarop witte stoelen en tafels en over de rand zie ik de zee donkerblauw. Een echt zuidelijk tafereel. Ik loop naar de rand van het terras en een verdieping lager is er ook nog een klein terras en een strandje met palmbomen. Zo mooi en idyllisch.
Even kijken beneden. Grote keien en rotsen aan het strand. Een oude boot ligt aan de rand van het strand afgebladderde verf. Craquelé prachtig. Deze keer geen foto gemaakt. Waarom niet? Heb nu al spijt. Tja. Het restaurantje was nog niet open. Later begrepen we dat het wel s middags geopend is.
In de verte een zeilboot met witte zeilen prachtig in dit zo blauwe landschap.
En dan een heerlijk windje en een een fijne temperatuur schatting 23 graden.
Stilte, natuur, inademen en rust.

Dag 3 Ik had al gezien dat er een pad steil omhoog liep naar een verdere baai althans…..??
Vooral niet op Google maps kijken want dan is het niet spannend meer. In geval van nood kan het uitkomst bieden.
Dit pad was heftig, sterk stijgend dus langzaam lopen en diep ademen, het stoppen en fotograferen biedt uitkomst. En veel keien, ik dacht al bij het omhoog lopen dat het dalen wel heftig zou worden. In de bus hebben we heel goede wandelstokken maar waarom neem ik die niet mee?
Boven aangekomen loopt het pad langs de rotsen verder. Op het pad liggen veel grote brokken steen die naar beneden zijn komen vallen en als ik naar boven kijk zie ik overhangende rotsen die er nogal loshangend uit zien. Nog verder lopen?
Tja ik weet dat we het hele eind ook terug moeten. En twee uur lopen is voor mij lichamelijk het matje. Het uitzicht heel hoog boven de zee was indrukwekkend, heel steile rotsen. Ik heb hoogtevrees dus tot aan het randje ga ik niet en verdraag ook niet als de ander dat dat wel doet.
Dan maar weer omlaag. Tja zonder stokken. Even een hand van Ank helpt al. Zij voorop en ik er achter aan. Zo’n steil stuk met rollende stenen. Stom waarom nemen we die stokken nu weer niet mee. Maar rustig aan en beetje bij beetje komen we beneden. Nog even een klein ommetje en wat zien we daar vlak bij zee kleding. Een broek en jas, schoenen en sokken, een hemd. Het lijkt of iemand zich uitgekleed heeft en naakt over de steile afgrond de zee ingesprongen is. Fantasie of werkelijkheid? Wilde de persoon het of was hij/zij dronken of is gedwongen door zijn/haar partner. Je fantasie kan met zo’n vondst alle kanten op.

Ik schrijf dit verhaal in Trevelez op 1476 meter in de Sierra Nevada. Van de zee naar de bergen en daarover volgende blog.