Het binnenland o.a. Het nationaal Park Sierra de Gazorla.

Vanuit Valencia zijn we 2 dagen naar oude buren en familie op bezoek geweest in het gebied van Denia en Benidorm. De oude buren van de Kop van ’t land zijn een aantal jaren geleden naar Spanje verhuisd omwille van het klimaat. We waren er al een keer op bezoek in het najaar en nu een bakje koffie drinken. In het dorp bij hun vlakbij Castell de Castelles was een markt en die hebben we bezocht en gezellig op een terrasje een glaasje gedronken. Heerlijk weer. In de middag naar Benissa waar een neef van Ank en zijn vrouw een tweede prachtig huis hebben.
Heel comfortabel gelogeerd en vooral heerlijk gegeten in Benissa en ontbeten buiten op het terras.
Van daaruit naar het binnenland. Ik had een nationaal Park op het oog, dat in het noordoostelijk deel van Andalusië ligt. Wel weer een eindje rijden. We komen in een heel mooi bergachtig landschap terecht maar geen campings. Wat nu? Na een eindje gereden te hebben op een smal slingerende bergweg kwam er eindelijk een plek waar het leek alsof je er in kon rijden. Tja wat nu? Wild kamperen?
Ja er was geen andere optie om 19.30. Volgens de kaart en Google Maps was de eerst volgende kampeerplaats op 50 km afstand en dat allemaal haarspeldbochten. Achteraf was deze ook nog dicht dus.
We stonden op een prachtige plek. Ik ben gelopen naar de rand van de afgrond, waar je uitkeek over het dal en de bergen er rondom heen. (Zie foto’s) Er hadden al reeën ons pad gekruist en eekhoorntjes. Prima, ter plekke gekookt en gegeten en bijtijds naar bed.
Maar toen het donker werd was ik al in slaap gevallen na twee whiskey’s maar ik werd wakker en toen begon het om half twee ’s nachts.
‘Oh ja die mensen waarbij ze een verdovend middel in de camper gespoten hebben en hen van alles beroofd.’ ‘En die mensen die dood in hun camper gevonden werden waarom was dat gebeurd ??
Maar het ergste was de enorme stilte, er was niets. Ik heb een dergelijke ervaring ooit in Thailand gehad en daar was het ook nog absolute donkerte, terwijl nu de maan scheen.
Maar de stilte maakte dat ik heel alert gingen liggen luisteren of deze doorbroken werd door wat dan ook. Ik ging mijn oren dicht houden om de stilte niet te horen!
En ik raakte in paniek. Stel er komt echt iemand. Natuurlijk hadden we alles op slot gedaan.
Maar geen verduistering aangebracht aan de voorzijde van de bus, dus elke keer als ik moest plassen keek ik eerst of er niemand voor de bus stond.
Dit doen we niet want als er iets gebeurt kun je direct weg kunt rijden. We hadden links aan de voorzijde het raam een klein stukje open gelaten voor frisse lucht. Waarom want ook al is de bus op slot via zo’n stukje open kom je er makkelijk in. Maar ik durfde er niet uit om het raam te sluiten. Want Ank krijg ik niet zo ver die gaat in al mijn fantasieën en angsten niet mee. ‘Ga slapen’ is het antwoord.
Ik kreeg hartkloppingen, versnelde hartslag en kon me voorstellen hoe het is als mensen angstaanvallen krijgen. En ook al bedacht ik dat het allemaal verzinsels waren, is angst een raar fenomeen. Ik ging steeds op de klok liggen kijken hoe lang het nog zou duren voordat het licht werd.
Uiteindelijk ben ik toch nog in slaap gesukkeld. En werd wakker om zeven uur van de wekker wakker.

Toen werd het licht en alles was over en wat was het daar mooi. Ontbijten en wandelen. Prachtig alles overleefd en dan weer verder. Een heel mooie route gereden, zeer wisselend landschap.
Soms rotsen in plakjes dan weer mooie ronde heuvels. Veel olijfbomenteelt.
Moeilijk om dit te beschrijven de foto’s moeten maar voor zich spreken.
En wat ik merk is dat ik dit ter plekke zou moeten opschrijven want er komen dagelijkse herinneringen overheen.
Omhoog gereden, althans op de kaart naar Honos en daarvandaan naar beneden langs het stuwmeer. Onze zoon Ernst is in 2011 samen met zijn vriend Yves naar Marocco gefietst en ook een bridgemaatje van Ank is hier met de fiets langs gekomen. Dus we appen foto’s en praten over herkenning al dan niet. 2011 is lang geleden en we constateren dat de opslagcapaciteit en het Gb vermogen om te appen stukken lager lag.
Uiteindelijk belanden we aan het einde van de dag op een kleine camping aan de rand van de plaats Cazorla. Terrassen en wij staan beneden dus naar het toilet is een steile helling op, hijgend en wel maar langzaam verbetert de conditie. Bij het naar boven lopen zie je de eekhoorntjes al spelend/vechtend langs de bomen omhoog gaan en weer terug.
Deze camping wordt gerund door een jonge Nederlands sprekende dame. Zij vertelt dat haar ouders ooit deze camping zijn begonnen en zij in Spanje geboren is.
Dit is echt een tenten camping. Weinig of geen campers of caravans. Te steil omhoog.
Vanochtend 1 mei zijn we vanaf de camping gaan lopen naar het dorp Cazorla. Zo’n wit dorp in Andalusië tegen de heuvel geplakt. Op een mooi pleintje koffie gedronken. En even naar binnen bij de vesting tegen de berg gelegen. Hoog boven de staf ligt een hoge toren met muur uit de Moorse tijd. Nu op naar de zuidkust nationaal park Cabo de Cato. Weer een nieuw avontuur,