1 mei tot en met 5 mei

Van Laatste dag Villa Doria, Stintino, naar Alghero.

En van Alghero naar vlak voor Bosa

En van Bosa naar Oristana

Van Oristana naar Calasetta

Gelukkig dat ik deze verhalen schrijf want na twee weken zou ik het niet meer weten. Zoveel zee, bochten, stadjes, zonsondergangen en toch steeds weer anders. Alles is mooi aan dit eiland behalve de internet mogelijkheden, niets functioneert. WiFi op campings doen het niet of slecht, mijn eigen Huawei mifi niet, alleen de dure t mobile travel en surf passen werken. Inmiddels heb ik het begrepen. Sardinië heeft niet geïnvesteerd in een landelijk breed masten netwerk. In tegenstelling tot bv. Albanie waar je op de meest afgelegen plaatsen nog verbinding had. Dus we zien wel wanneer jullie dit bericht, laat staan de foto's, gaan ontvangen.

De ochtend dat we zijn vertrokken na 3 nachten op de camping in villadoria nog een heerlijke wandeling gemaakt. Het weer herstelde zich weer en op wat wolken na was het zonnig. Van Vallledoria gereden naar het noorden, lands end, de kust was daar vlak maar de zee had heel mooie kleuren. Donkerblauw lichtblauw en turquoise. Aan het strand onder een parasolletje iets gedronken. Er wordt vooral nog gesjouwd en gewerkt om de meeste strandtenten op te bouwen. Voordat je bij lands end kwam moest je door een soort Europoort, veel kleiner maar toch. Het was trouwens de tweede keer dat we een enorm veld met zonnepanelen zagen. Een grote energie centrale en chemische industrie.

Toen op naar het nationaal park di Porto. 5 vierkante kilometer groot en gesticht als park in 1999. Hoge rotsen los liggend in de zee. En een weg helemaal klimmend omhoog met prachtige uitzichten over de zee. En op een van de punten een camping maar toen we die gevonden hadden bleek die nog gesloten te zijn. Dus weer 20 km terugrijden en we vonden gelukkig vrij snel een volgende. Inmiddels weten we dat dat niet altijd lukt. 4 km voor Alghero de stad die we de dag erna bezochten.

Alles daar in roze, voor de start van de Giro, fietsronde door Italië. Werkelijk alles roze, overal roze geraniums, strikken, rozen in waslijnen boven de straten gespannen. Rosé hemdjes etc aan waslijnen in de smalle straten. Etc. Alghero is een vestingstad, oud dateert uit de 12e eeuw met gezellige pleintjes en smalle straten mooi gerestaureerd. De stad is bekend o.a. om zijn koraal producten, sieraden. Echte Italiaanse hoge panden waar de was buiten hangt. Heerlijk daar geluncht. Ank lasagna en ik een risotto met vis.

Op naar de route langs de kust. Op de kaart is het een groene route met veel bochten. 45 km. We vergissen ons elke keer weer hoeveel tijd deze wegen kosten. Het was natuurlijk al na de lunch. Na ongeveer 40 km zagen we campers aan zee staan vanaf de weg die hoog boven over kronkelde. Langzaam rijden kijken waar de afslag kwam en ja hoor. Een camping, soort van. Bij het inrijden van de zandweg stond een kleine houten keet met een luikje. Daarin zat een mevrouw, onze leeftijd, die Duits bleek te spreken. Een komisch gezicht. Een nacht 20 euro! Moesten de zandweg nog verder naar beneden rijden en kwamen op een idyllische plek direct aan zee. In een rieten huisje 2 toiletten en 2 douches. En een donkere Afrikaan voor het schoon maakwerk. Vluchteling? Ongeveer 8 campers. Ongelooflijk bijna geen caravans meer. Senioren of jonge mensen met kleine kinderen allemaal campers. Helaas geen echte zonsondergang omdat er laaghangende bewolking was. Maar toch spectaculair. De volgende ochtend bleken we nog maar 5 km van Bosa af te zitten. Maar ook daar was geen camping geweest.

Bosa vind ik tot nu toe de mooiste plaats. Van een afstand zie je al de pastelkleurige huizen die trapsgewijze tegen de berg zijn gebouwd. Bosa ligt aan de Terno, de enige bevaarbare rivier in Sardinië. Links de stad met hoog er boven weer een fort en rechts allemaal kleine huizen, een verdieping volgens ons zijn het vissershuisjes voor de afslag van vis.!? In dit stadje was er een viswinkel en daar hebben we 2 mooie vissen gekocht. Welk soort is onduidelijk gebleven. Verder is kenmerkend dat dit stadje veel smaller straatjes heeft dan Alghero en dat het authentiek is, echt oud en niet gerestaureerd . De winkeltjes lopen van de ene straat naar de andere helemaal door. Eigenlijk totaal niet toeristisch itt Alghero. Er Is een kleine kathedraal met veel barokke elementen. Echt een verrassing.

Inmiddels is het 4 mei en op onze doortocht komen we een plaatsje op de kaart tegen geheten Santa Catharina di Pettinuri en omdat ik reis met Anna Catharina moesten we er even langs. Tja en hoe beschrijf ik wat we aantreffen. Een klein dorpje waar het centrum aan zee ligt en het centrum is een klein parkje alleen voor voetgangers toegankelijk. Op een kleine parkeerplaats de bus geparkeerd en 50 meter naar zee gelopen. Een prachtige plek met een strand met grote keien en hier en daar wat zand en links en rechts van de baai kliffen van kalksteen. Heel rustig en sereen. Er liggen 3 jonge dames te zonnen en verder is er niemand.

Toen hadden we nog een keuzemogelijkheid. Eerst langs het deel waar flamingo's moesten zitten en jawel hoor ver weg zaten er zowaar 2. Ook delen waar er soort van zoutvlaktes waren. En dan gaan we helemaal naar links op de kaart naar Mari Ermi waar volgens mijn zus Lidy een heel bijzonder kiezelstrand is. Zo fijn alsof het rijstkorrels zijn. Wij hoopten daar tevens een camping te vinden. Ik heb de korrels in mijn hand gehad en ik snap wat ze bedoelde. De camping was nog niet in gebruik. Dus moesten we nog aardig wat kilometers rijden voor we bij een camping waren. Dichtbij Oristano. Op 5 mei zijn we van Oristano, de stad die we niet bezocht hebben gereden naar het zuiden. Dit was de dag dat we de Piscinasduinen wilden bezoeken.

We hebben erg getwijfeld of we dit zouden overslaan omdat we op al onze reizen al veel hoge zandduinen hebben gezien. Natuurlijk te beginnen in nederland, en in Frankrijk dune du Pyla en in Zuid-Afrika daar weet ik de naam niet meer van. Maar ik kon het toch niet links laten liggen. Dus op naar de duinen. Wat bleek de laatste 5 km zandweg maar voor het zover was kwamen we door een gebied waar veel mijnbouw heeft plaats gevonden en waar overal ruïnes te zien waren. Op een plek een complete fabriek, alle ramen eruit veel ingestort. Maakte een macaber indruk. Toen de zandweg, langzamerhand gingen we aan Qatar en de woestijn denken en wat kenmerkend voor dit land is dat ook al is het the middle of nowhere er een strandtentje is en werden er op een enorm wijds strand de parasollen opgezet. De rieten die s zomers blijven staan. De duinen vielen tegen. Onze Nederlandse zijn mooier. Weer terug hobbelend over de zand en stenen weg. Uiteindelijk lang moeten zoeken naar een camping en zeker 30 a 50 km gereden wat we niet van plan waren en belanden uiteindelijk aan het einde van het schiereiland op een camping. We rijden op zo'n dag ongeveer 250 kilometer. Het was al bijna donker maar toch op onze aparte gasbrander de visjes nog gebakken. Waren door Ank heerlijk klaar gemaakt.

De camping zag er mooi uit in de zin van vegetatie maar voor de rest was alles vervallen. De camping beheerder had 2 huisjes die op het terrein stonden open gesteld om daar van het sanitair etc gebruik te maken. En zowaar zagen we vanochtend dichtbij de camping enkele flamingo's, op zodanige afstand dat ik met mijn telelens er aardig dichtbij kon komen.

Wat ik nog niet verteld heb dat hier overal vooral op de campings maar ook in de stadje brandalarm orens staan. Vierkanten hoge torens met bovenin speakers of het ook watertorens zijn is mij niet duidelijk. Maar ik neem aan dat deze er zijn vanwege de droogte en brandgevaarlijkheid in dit gebied. Morgen 6 mei op naar het echte zuiden.