De Rit naar Tirana en de terugreis naar Nederland 18 en 19 september

De rit zou ongeveer 2 uur zijn en onderweg stond nog in de planning om een natuurreservaat in een lagune aan zee te bezoeken. Deze lagune staat bekend om de aanwezigheid van flamingo’s. Nou aan het einde van de weg staat het restaurant al aangekondigd dus we zijn benieuwd. Maar het lijkt of als wij dit soort dingen doen alle vogels gevlogen zijn. De mannen die buiten zitten lachen en zeggen dat ze er heel vroeg s ochtends zijn. De ober binnen zegt dat er helemaal niets is!!??? Tja zo gaat dat hier, soms krijg ik de indruk dat ze je hier ook niet goed verstaan en dus is het antwoord ook niet altijd kloppend. Binnen koffie gedronken en we te treffen in een kooi een grote kuif parkiet (zie foto) die ons nafluit. Dus toch nog een vogel.

Nou dan maar op naar Tirana de laatste 100 km. Nu voor het eerst echte snelweg, nou ja .... Het ziet er zo uit maar er blijven voetgangers oversteken en van opzij auto’s opeens de weg opdraaien terwijl iedereen 100 rijdt. Brommers, karren etc. Ik zit achter het stuur en het is voortdurend alert zijn want er kan zo maar iets voor je wielen verschijnen. Ank navigeert en zo komen we opeens (verkeerde afslag genomen) in hele smalle straatjes in Tirana terecht. Kunnen niet keren en terug en zo maken we de laatste dag nog een avontuur mee, ik moet namelijk doorrijden in een hele smalle straat waar nauwelijks een auto door maar aan beide zijden is er markt. Voor ons moesten de standaards met sokken opzij geschoven worden. Ik schaam me dood en Ank naast me roept maar: “doorrijden, het kan”! Dit is niet mijn specialiteit maar die van Ank maar als het moet, kan ik het blijkbaar ook. Ik denk steeds dat ik de stoffen bovenkant eraf rijdt.

Tja dat krijg je als je rollen wisselt. Ank is geen navigator en de fotograaf zat achter het stuur dus geen kiekje. Het zweet brak me uit. Maar iedereen ging netjes opzij. Karretjes met spullen werden achteruit getrokken. Geen gebaren, geen lelijke woorden. Maar toen de markt klaar was, reed ik me vast in een buurt waar de straten ongelooflijk smal waren en overal auto’s stonden. We hebben daar iemand aangesproken die op Google maps op onze telefoon keek. En toen we Skyhotel2 noemden ging hij zeggen dat we helemaal verkeerd waren!! Dat was inmiddels wel duidelijk. Hij sprak slecht Engels en is achterin de auto gestapt en heeft ons gegidst tot we weer op de hoogweg waren! Pff. En dan het verkeer in Tirana heftig.

In het hotel waar we al 2 dagen waren geweest werden we als oude bekenden begroet.’S Middags gewandeld naar Biloku de oude communistische wijk waar de bobo’s woonden en daar zijn in de tuinen terrassen verschenen en is het nu een uitgaansgebied. ‘S avonds gegeten in de Skytower van Tirana buiten op het terras uitkijkend over de skyline, waar we na de tweede gang moesten vluchten voor de regen. Het bleef maar stortregenen en uiteindelijk na een drankje in het ronddraaiende deel toch verregent thuis gekomen.

De rit op maandagochtend naar de Luchthaven was weer een ramp, ik kan niet beschrijven hoe brutaal men is, maar wij zijn inmiddels, althans Ank, ingevoerd. Men rijdt gewoon dwars tussen 3 rijen auto’s door om naar de overkant te komen en wacht niet maar gas erop. We zijn blij dat we schadevrij de auto hebben kunnen inleveren, alhoewel hij al voor die tijd schade had opgelopen. Hoop daar geen naweeën van te ondervinden?! En op maandag 19 september stonden we om 19.15 weer op Schiphol. We werden opgehaald door Tim die voor een weekje vakantie in Nederland was.

Na 4 maanden waren we heel blij hem weer te zien. Tot het volgende reisverhaal Iedereen bedankt voor de reacties. Tzt als het foto album klaar is zal ik dat ook op reismee delen.