Van Shkoder binnenland in 9, 10 en 11 september

Terwijl we vertrokken zagen we het kasteel ruïne Rozafa boven op de heuvel liggen en zijn daar nog even gaan kijken. Groot in omvang en we moesten even alle zeilen bijzetten om in de warmte naar boven te lopen. Ondanks de bewolking vandaag is het steeds warm. We hadden vandaag als doel naar Kukes te rijden, in mijn schema 147 km verder, ongeveer 2,5 uur. Op de kaart een rode weg, dus geen geel zoals gisteren naar het Komanilake. En dat klopte ook, op een klein stukje na goed geasfalteerd. We hebben inclusief lunch en af en toe een fotostop 4 uur gereden. Alsmaar bochten, ik denk geen enkel recht stuk. Veel haarspeldbochten. Het is een ruig bergachtig gebied met weinig bewoning. Een dorp tussendoor waar we lunchten en waar we een bezienswaardigheid waren. Af en toe koeien en geiten op de weg gehoed veelal door jonge jongens. En dan een kleinere plaats met bijzondere flatgebouwen lijkt mij uit de communistische tijd. (Zie foto)

Aankomst in Kukes Een ouderwets en aftands hotel dat bleek nog maar eens duidelijk na het douchen. Het water kwam onder de douchebak vandaan de badruimte in. Gelukkig slapen we hier maar een nacht. Het hotel lijkt de plek waar de Albanezen ook koffie komen drinken. Dus terwijl we een glaasje drinken worden we continu aangestaard. En dat herhaalt zich ook in Peshkopi waar we inmiddels zijn. Buiten zitten koffie drinken is een mannending en dan ook oude vrouwen: foei!

Ank heeft al opgemerkt dat ze ons in de auto zien zitten en dan naar het kenteken kijken. Tja dit klopt niet! Een oudere Albanese auto met 2 westerse vrouwen erin. Ik krijg hetzelfde gevoel als in 1980 in Turkije toen we daar met de volkswagen bus reden. En toen hebben we ons nog wel eens in de bus moeten opsluiten omdat er 2 mannen dachten dat ze rechten konden claimen na een gezamenlijk etentje. Dat speelt nu niet meer!! Ha Ha! De hoofdstraat in Kukes ziet er westers uit. Ik zie overal steeds vrij nieuwe auto’s, iedereen heeft een mobieltje, alles is er te koop maar de sfeer is uit de jaren 80.

Eigenlijk zie ik geen verschil tussen Servië en hier in Albanië.

Vanochtend zaterdag 10 sept. weggereden voor de volgende 80 km naar Peshkopi. We hebben bewust gekozen om hier nog een tussenstop te maken omdat er sprake is van gele wegen en ik bij de planning geen idee had. Nu blijkt de weg gloednieuw geasfalteerd. Bij het vertrek zit het potdicht en tot 2 maal toe komen we op hoogte in een dik wolkendek terecht. Volgens de beschrijving moeten hier prachtige vergezichten zijn en af en toe wordt ons daarop een korte blik gegund.

De weg is nu regelmatig zo stijl dat we in de een naar boven moeten. Ook vandaag komen we weer langs een fietsend echtpaar die we later in het hotel treffen. Zij blijken te fietsen van zuid-Duitsland naar Tessaloniki 2200 km en doen dat al jaren. Iran, Marokko etc. Ik heb er megabewondering voor. Zij vragen naar wat wij doen en spreken dan de bewondering uit dat wij op deze leeftijd dit nog allemaal ondernemen. Klinkt als jullie oudjes! Terwijl ik denk dat zij niet extreem veel jonger zijn!

Veel haarspeldbochten en van de ene kant van de steile berghelling naar het dal en aan de andere kant weer naar boven. Voor mensen die niet in de bergen durven rijden is dit deel van Albanië geen aanrader, maar voor Ank een uitdaging. Boven op een berg een kleine begraafplaats en dan moet ik nog even vertellen dat we overal langs de route soms wel om de kilometer herdenkingsplaatsen zien met een grafsteen. Ongelukken??? Ik kan me er op deze wegen iets bij voorstellen. De Albanezen rijden veelal rechtdoor en snijden alle bochten af ook als er een onoverzichtelijk punt komt. Op allebei de dagen hebben we voortdurend langs flinke afgronden gereden en als je moet remmen of uitwijken, is het zo gebeurd. Er is namelijk nagenoeg geen vangrail.

En dan is altijd een andere uitdaging of we einde van de ochtend aan een kopje koffie kunnen komen en een plaspauze kunnen inlassen. Tja waar durven we dit aan. Veel koffiehuizen zijn er overal voor de mannen ook in de bergen waar er maar 5 huizen staan.. Dan opeens een plek met heel veel auto’s. En harde oosterse muziek. We denken een bovenzaal met een bruiloft gezien de auto met witte strikken. En ik zink neer op een terras naast een gezinnetje en wat blijkt de stoffen zitting is doordrenkt van een regenbui. Dus ik was ook doordrenkt. En de wc is zeer primitief en smerig zoals veel toiletten hier. Dus ik ben altijd weer blij met een hotelkamer met toilet.

Peshkopi ligt geïsoleerd en dicht tegen de grens met Macedonië, bij de verdeling en de grens bepaling zijn ze net buiten Macedonië gevallen en voor Albanië is het een ver weg gebied althans zo schrijft Wennekens over dit gebied. Bij het binnenrijden zien we de slager aan de straat bezig. Schapen worden van hun kleed ontdaan en op de stoep liggen ingewanden etc. Later loop ik te voet terug en ik vraag om binnen te fotograferen maar krijg geen toestemming. Binnen hangen wel 10 schapen aan haken en de mannen staan te handelen.

Het binnenrijden in het dorp was nog wel een ding. De straat van het hotel is een zgn winkel, wandelstraat geworden. Google zei links af dat kon niet, dus omrijden. En dan komen we in een complete chaos terecht. Dit was zoals het beschreven staat in de boekjes: links en rechts van de weg geparkeerd, desnoods dwars en dan rijdt voor ons een auto die wordt aangehouden en de bestuurder praat een poosje voordat hij doorrijdt ook de auto’s van de tegenovergestelde richting kunnen er niet door. Tussendoor lopen mensen en dieren. En nu blijken we de winkel wandelstraat van de zijkant te benaderen en kunnen er zo in rijden wat iedereen ook doet!

Het hotel is een oud hotel uit de communistische tijd! Hotel Korabi. Groot oud breed trappenhuis met op elke etage skai meubilair groots en protserig. We boeken steeds via booking.com en dat gaat prima, luxere hotels zijn hier niet. Terwijl we een kopje koffie drinken komen er grote taartdozen voorbij. Blijkt het hotel gespecialiseerd te zijn in een bepaald soort taart. Natuurlijk geproefd maar viel tegen. (Zie foto) Wandelen naar de rand van het dorp met uitzicht op de hoge bergen, oude huizen en minaretten. Overigens hier in Albanië geen hoofddoeken en geen boerka’s i.t.t. tot in Bosnië.

Steeds meer krijg ik zo’n typisch gevoel: alles is nieuw, moderne auto’s, mobieltjes, eigentijdse kapsels bij de jonge mannen, maar de houding t.o.v. de vrouwen nog vanuit de tijd toen ik piepjong was.

Zondag 11 september

Omdat we met een huurauto niet de grens over mogen konden we niet de rechtstreekse weg van Peshkopi naar Pogradec nemen. Deze gaat namelijk via Macedonië Bij de planning in Nederland wist ik al dat we moesten omrijden via een gele weg. Tot nu toe was geel geen probleem. Maar vandaag betekende het 65 km zonder asfalt. Stenen, gaten, plassen etc. Van links naar rechts op de weg de grote gaten vermijdend. En dat in een ruig berggebied. Natuurlijk speelt altijd in je achterhoofd: oh nee hier geen lekke band! Maar al was het niet druk er reden regelmatig ons busjes tegemoet. En achterop. De Furgons dat is het openbaar vervoer hier. Veel Mercedes busjes. Maar de Anwb komt hier natuurlijk niet ...... Wat kenmerkend is van het rijden in zo’n gebied in het binnenland is de stilte. Bij het stoppen geen geluid, totaal niets. Je hoort de stilte! We komen mensen tegen met een ezel en bepakking ( bv hout ). Of met mais takken net van het land gehaald. Heel weinig bewoning in die 65 km. Prachtige omgeving, als er geen asfalt is, toont de omgeving natuurlijker. We opperden om een keer Parijs- Dakar te rijden (geintje) We vinden het beide leuk om zo te rijden, maar het vergt een scherpe concentratie.

En dan is er weer asfalt, heerlijk. En na nog eens 65 km maar nu asfalt komen we aan het meer van Ohrid, een klein dorpje waar we een verlate lunch nuttigen. Heerlijk weer. Nu op naar het hotel Victoria, kamer met uitzicht op het meer. Kunnen de afslag echter niet vinden. Wat is er aan de hand! Het hotel direct aan het meer en op enige afstand is er langs het meer een grote snelweg aangelegd. En de overheid heeft de bestaande locaties niet aangesloten op het reguliere wegennet. Dus we zijn er voorbij gereden en bleken een oud terrein op te moeten. En daarachter ligt een juweeltje.

Balkon met uitzicht op het meer en zitten nu als enigen aan het water aan een glaasje wit. Morgen een rustdag op een bedje aan het meer.