De laatsten 2 dagen moeten we onze eigen weg vinden. Geen coach in de auto als Ank rijdt. Maar weleen angsthaas naast Ank. Wat een heftig verkeer. Men geeft namelijk geen richting aan en gaat plotseling van links naar rechts en omgekeerd. Voorrand of niet de auto wordt er voor gegooid.

Maar we doen het eerst rustig aan, gaan naar het zwembad, nemen een cappuccino. Jammer genoeg is het bewolkt. Trekken een baantje of twee en gaan dan in het appartement een beetje schoonmaken en opruimen. Wc's poetsen en Ank hemden strijken.

Tussen de middag naar het grote winkelcentrum waar we al eens waren om alle boodschappen in het appartement voor de jongelui weer aan te vullen.Tevens nog een paar cadeautjes kopen.

Het rijden, parkeren met zo'n bak in de garage gaat Ank goed af. Voor 3 euro kunnen we het zand eraf laten halen, dus dat doen we. We hebben geluncht in de food-court een gegeven dat wij in nederland weinig kennen. Er is daar midden in het winkelcentrum een groot terras en erom heen kleine balies/winkels waar je je eten kunt bestellen. Het terras is van iedereen.

Daarna boodschappen doen in de Carrefour, ja net als in Frankrijk. Werkelijk alles is er in grote getale en in groot formaat. Grote schappen met verse kruiden. Hele afdelingen met dadels in alle soorten en met allerlei vulsels hmm.

Naar huis en thuis een kleinigheid eten en lezen in een spannend boek. De laatste dag besluiten we alsnog de Torch van Doha te bezoeken , de fakkel heeft gefunctioneeerd tijens de Asian games in 2006. Het gebied is een sportgebied waar nog gebouwd wordt aan een groot stadion al voor de wereldkampioenschappen voetbal.

Maar eerst even binnen in het ernaast liggende winkelcentrum genaamd Villagio in Italiaanse stijl met binnen in huisjes een blauwe wolken lucht, gondels varen in een gracht, een schaatsbaan en een indoor pretpark inclusief reuzenrad en achtbaan.

Daarna op naar de Torch. We wilden heel graag naar boven maar er zijn allerlei regels.Je kunt een high tea doen op de 22ste verdieping maar pas vanaf 15.00 uur. Helemaal naar boven is een ronddraaiend restaurant maar dat is pas open vanaf 18.00 uur en we moeten rond 19.00 uur weer op het vliegtuig zijn om de auto in te leveren. Maar op de tweede verdieping een koffie gedronken. Mooie bijzondere architectuur binnen.

Je zou denken een saaie dag maar daarna begon het.We lopen naar de auto om de koffers op te halen en Tim die meegaat naar het vliegveld.

Ank start de auto, niets dood!!! Even wachten nog een keer?? Weer niets.

Blijkt dat de afstandbediening niets doet. Nou dan maar het noodnummer bellen. voordat we dit doen meld zich een dame bij ons, later bleek zij ook een expat te zijn genaamd Josephine. Zij gaat voor ons de noodlijn bellen. Ja er komt een mechanicien het kan 1 uur duren. Op dat moment is het 14.30. Wij wachten, het is warm maar gelukkig bewolkt. Na een uur niemand, nu ga ik bellen en dan gebeurt het volgende. Aan de andere kant van de lijn spreken 2 mensen door elkaar, de mevrouw van de centrale en de mechnicien die in de auto zit en voortdurend zegt dat hij ons niet kan vinden. Zijn Engels is slecht, hij heeft een tongval die ik niet kan volgen. drama. Hij zegt tegen mij dat hij mij niet bij de dames gym, waar de behulpzame mevrouw inmiddels is gaan sporten, kan vinden en of ik soms binnen sta. Ik kook: ik zeg toch wel te weten of ik buiten of binnen sta." Tussendoor Tim bellen (ik vrees voor een hoge rekening) die zit in een vergadering. Nou na anderhalf uur verder en 5 telefoontjes waarvan sommige van 20 minuten sta ik nog voor bij de dames gym en geen mechanicien. Dan beginnen ze te zeggen dat ik het verkeerd heb uitgelegd.Ik heb geen internet op mijn telefoon daar en kan geen locatie sturen en door de accent verschillen lijkt het alsof zij steeds andere dingen verstaan dan ik zeg,

Ja hij is er over 10 minuten, oh nu over 1 minuut. Oh u zei bij toch bij het winkelcentrum, terwijl ik uitgelegd had dat ik op het winkelcentrum uitkeek maar achter mijn rug de vrouwen gym was. En achteraf hoorde ik van Josephine dat Doha maar een vrouwen gym/fitness heeft.

Dan komt de Josephine weer naar buiten, is er nog steeds niemand? Gaat zij weer bellen voor ons. Josephine is een engelse die voor 3 jaar in Qatar woont en projectmanager is in een ziekenhuis, implementatie ICT systemen.

Op enig moment 17.15 hebben we besloten te vertrekken. Josephine brengt ons naar de Assas Twin towers,door de enorme file, waar gelukkig onze koffers al gepakt klaar staan.

Tim zal zorgen dat hij uit zijn werk er dan ook is met de auto van zijn baas en wij laten de auto staan bij de dames gym. Door de file arriveren we pas rond 18.30 bij het appartement waar Tim ook net aankomt.

Nou zal het erop aankomen wat ze op het vliegveld gaan zeggen want daar wordt de sleutel ingeleverd, maar geen auto?? Tim heeft het afgehandeld en moest vandaag nog langs bij het kantoor in de stad want we hebben niet getekend. Zij vroegen om een handtekening maar vulden niets in over schade etc. Dus is er geen handtekening vooralsnog gezet. Tot nu nog niets verder vernomen.

Wat een aardig mens is die Josephine! Ik heb haar emailadres en inmiddels al een bericht gestuurd dat we weer in Nederland zijn en dat ze met haar man/vriend hier welkom is.

En mijn anderhalf uur staan daar voor die gym leverde bijzondere taferelen op. Veel vrouwen in het zwart volledig gesluierd worden daar door man, bediende, chauffeur afgezet en weer opgehaald. Er staat een file wachtende mannen. Een bijzondere wereld.

De vlucht naar huis was even sturmisch. De piloot moest buien omzeilen maar daarna nog 3 uur geslapen en we arriveerden rond 0.700 aan de Zeedijk en nog even naar bed. Het was in veel opzichten een bijzondere week en we zullen zeker in Doha gaan terugkeren.