Een korte impressie van onze 3 dagen in Bali

Woensdag 16 april
Inmiddels zitten we op de luchthaven van Sydney de tijd te verdoen. Zitten, eten, lezen etc.
Nou vannacht was de taxi exact op tijd 0.400 uur.
Het vliegtuig vertrok iets later, maar ook niet noemenswaardig. Tijdens het opstijgen was het nog half donker, de volle maan heeft nog wel anderhalf uur net boven de horizon boven de wolken gestaan, de opkomende zon achter ons kleurde de wolken. Nou dan maar eens een reportage foto's van dat fenomeen.

We vliegen dit traject met een budget maatschappij, dat had ik me niet gerealiseerd.
Dit betekent dat ze de bagagetransfer in Sydney niet regelen. Dus in Sydney moesten we de bagage ophalen. Dat was achter de douane, maar omdat we transferpassagiers waren lieten ze ons niet door de douane. Andere procedure. Dus geen bagage ophalen. De douanier stuurde ons naar een plaats weer langs liften, trappen etc. international transfers. Wij moesten ons daar melden en dan zou de maatschappij de bagage regelen.
Oke prima. Om daar te komen opnieuw door een controle bodycheck etc. En aan de balie zei de mevrouw van Quantas dat zij voor hun goedkope dochter Jetstar dit soort zaken niet afhandelden. We moesten een nummer bellen. Via een telefoon in slecht Engels zo iets uitleggen zag ik niet zitten. Inmiddels waren we al een uur uit het vliegtuig en ik dacht maar aan die mevrouw in Christchurch, die zei dat de bagage in Sydney moest worden opgehaald.
Wij terug naar de douane, maar we moesten terug door de bodycheck en dat kan niet want dat werkt maar een kant op.
Er moest een van de hoogste bevoegden aan te pas komen om ons door te laten en we mochten door omdat we inmiddels ons ook herinnerden dat we een visum hadden van de vorige keer. stom!
Wij terug bij de douanier die ons in eerste instantie niet doorliet.
Hij was heel behulpzaam keek nog voor ons welke band het moest zijn. Daar aangekomen, zijn allemaal afstanden, geen kleine eindjes, geen koffers. Dat dacht ik al, wat nu? Waren ze er niet geweest? Of wel en wat was er dan gebeurd.
Tegenover de bagage band was er een loket van Quantas en die mevrouw vertelde ons dat de goedkopere maatschappijen dit soort service niet leveren. Zelf die koffers verplaatsen mevrouw Mulders. Maar waar waren ze? " Go right, after Mac Donalds, there is somewhere a green door, luggage care" een soort kinderoppas gevoel kreeg ik. Niet goed opgelet en dan riepen ze vroeger bij V en D om: " Wil de moeder van Tim hem komen ophalen op de 3e verdieping bij de klantenservice." Grapje nooit gebeurd in het echt. En daar stond aan de deur een moederlijk type, die onmiddellijk op onze paniek reageerde met: ze zijn er hoor! Ongelooflijk in die opslag stonden zeker rond de 50 koffers maar ze wist direct welke van ons waren. Ik zei dat ik haar wel wilde zoenen. Maar dat hoefde niet van haar. Nu zitten we dus met 2 karren te wachten dat we kunnen inchecken. Ik las dit even voor aan Ank die merkte op dat het lezen voor de thuisblijvers leuker is dan om het mee te maken.
En in de middag begon de hele procedure weer van voren af aan, inchecken, door douane, handbagage en bodycheck. En bij moest het letterlijk. Ik moest in zo'n hok met handen omhoog. En ik werd automatisch gescand. Daarna werd ik gefouilleerd door een vrouw en moesten mijn schoenen uit en die gingen opnieuw door de scanner. Waarom? Ik kreeg geen antwoord.
Heel druk op Sydney AirPort Paasvakantie en veel gezinnen gaan naar Phuket en Bali. Nou ik ben benieuwd. En de Fiji eilanden, deze bestemming stond aanvankelijk in ons wensen lijstje, maar vooral de overnachtingen daar zijn erg duur.
Iedereen sleept etenswaren mee naar binnen in het vliegtuig, want ja budget.

Even iets totaal anders. De mensen die mij goed kennen weten dat ik niet zo'n prater ben over mijn aandoeningen, medicatie etc. Maar het reizen in tijdzones is voor mij met diabetes type 1 gebruik van insuline en daarnaast het laatste jaar bloedverdunners en hartmedicatie niet altijd gemakkelijk. Vooral nu het teruggaan in de tijdzones maakt het niet eenvoudig omdat je geen dubbele medicatie moet slikken, zeker niet van de bloedverdunners. Nou Tim heeft voor mij een mooi schema gemaakt met tijden etc. Dat schema heb ik weer met de apotheker besproken en die gaf zijn goedkeuring. A.s. nacht is de moeilijkste. Ik moet dan extra medicatie nemen, een soort 3e keer omdat mijn dag niet uit 24 uur maar 29 uur bestaat.
Het reizen met de diabetes ben ik al jaren gewend maar al het gedoe met de medicatie is nieuw en moet weer wennen. Tot nu toe is het op de heenreis goed gegaan.
Wat mij dan opvalt dat er weinig richtlijnen of standaardlijstjes, die je kunt gebruiken. Eigenlijk typisch, je zou verwachten dat zoiets er wel is.

Bali 17, 18 en 19 april
We hebben ervoor gekozen om een dag toch iets van Bali te zien en ons te laten rijden door een chauffeur. Van 9.00 s' ochtends tot 18.00. Veel kilometers gereden denk ik maar een eerste impressie gekregen. Maar nu geen Ank achter het stuur waar ik tegen kon zeggen stoppen om een foto te maken. Ik heb het wel geprobeerd maar de weg was te smal en redelijk veel verkeer brommers, auto's en op een deel van de weg kleine vrachtwagens met zand in de bergen naar de vulkaan.
Nou dus ik ga de excursie beschrijven en dan de impressie van Bali. Eerst naar een dansvoorstelling. Een theater met rotan stoelen schatting 200 plaatsen waar de Barong Dans werd uitgevoerd. Het verhaal gaat over een moeder die haar zoon gaat offeren. Er zat natuurlijk een gamalan orkest. Als je dit een uur lang hoort ligt dat dicht tegen de dreun van de house aan. Dus Tim misschien iets ter inspiratie!?
Alle orkestleden natuurlijk in traditionele kledij. Alle figuren uit de dans die ik ken van t.v., oude filmpjes van Ank uit 1975 etc. De apen, de danseressen, de figuur met het prachtige masker. De heksen en de mannen die zichzelf aan het einde proberen te doden. Een kleurrijk schouwspel van een uur. Toen werden we meegenomen naar de zilver winkel, lange straat met allemaal zilver bedrijven. Tja het gaat natuurlijk om de verkoop en ik denk dat de chauffeur ook nog commissie krijgt. Hij wilde ons zo ook nog naar een schilderijen verkoop brengen. Dat hebben we afgewimpeld, met het verhaal dat we naar de rijst velden wilden. Nou blijkt de reisterras, zoals het wordt genoemd een enorme toeristische attractie. Het is een mooie plek met inderdaad op een steile berg allemaal terrassen met rijstbouw. Maar langs de weg allemaal stalletjes met waar om te verkopen. Het "aanklampgedrag" voor kleding, massage en pedicure is enorm. Net zo erg als in Marocco maar ook in veel Aziatische landen.
Onderweg naar deze terrassen hebben wij ons verbaasd over de enorme hoeveelheid winkels. Kilometers steen bewerking, dan houtbewerking, dan glasver- en bewerking. Continu heb ik me afgevraagd wie dat allemaal koopt. Enorme beelden.
In Bali wordt het hindoeïsme vooral als geloof aangehangen. Dit leidt er toe dat er extreem veel tempeltjes zijn. Hier ook in de tuin van het hotel staan beelden en er worden meerdere malen per dag rituelen uitgevoerd en offers gebracht aan de goden o.a. Ganesh.
De gids vertelt ons dat als je iets meer geld hebt je een eigen tempel hebt. De ingang naar de tempel is altijd een nauwe doorgang om de geesten buiten te sluiten.
Onderweg zagen we veel versieringen. Volgens de gids trouwerijen en ik kreeg hem zo ver om te stoppen. Wij samen teruggelopen en er werd al gegiecheld toen ze ons zagen. Door de versierde poort een binnenplaats waar heel veel mensen waren. De mannen zaten bij elkaar in traditionele kledij op de grond. Het a.s bruidspaar vertelde ons dat de bruiloft de dag erna was en dat nu het eten bereid werd. Hoog opgestapelde enorme borden saté.
Ik merk dat ik geen goede reportage fotograaf ben. Ik voel het als opdringerig dat ik daar binnen gestapt ben en kan dan overweldigd door wat ik allemaal in de prive sfeer van mensen zie, niet meer fotograferen. Jammer voor jullie, maar ik heb het gezien.
Weer verder, de weg werd steeds slechter en toen opeens was daar de vulkaan Gunung Batur met aan de voet een groot meer.
De chauffeur bracht ons naar een restaurant voor de lunch. Gesloten, nog een andere plek gesloten. Toen moesten we iets kiezen dat hij ook niet kende, we wilden binnen zitten omdat het op het terras enorm heet was. Maar binnen stikte van van de vliegen, smerig. Het eten was overigens prima maar toch maar buiten gezeten.
De weg naar het meer was erg smal en slecht en veel vrachtwagentjes die de haarspeldbochten nauwelijks omhoog konden. Ondertussen worden we rechts en links ingehaald door de brommers met de dames schrijlings in mooie jurken achterop. Nou het werd donkerder en donkerder en toen kwam er een enorme bui zo erg dat de straten volledig blank kwamen te staan. Het water kwam van alle kanten, van de daken, uit de grond, een grote modderstroom. Ik merkte aan de chauffeur dat hij nerveus werd en hij is uiteindelijk gekeerd. Wel bijzonder om mee te maken en je kunt je het verhaal over modderstromen en huisjes die instorten goed voorstellen.
We zouden nog een tempel bezoeken maar het was daar enorm druk, hij kon niet parkeren.
Uiteindelijk hebben we nog een koffie en theeproducent bezocht met bijzondere producten. Mochten alles proeven behalve de Luwak koffie die gemaakt wordt van de poep van de Luwak. De duurste koffie, die er is.

Het hotel is netjes, maar buiten de hotel area vind ik het erg smerig en vervuild. Ook de zee is smerig. En het schijnt, zo vertelt de hotelmanager, al zo te zijn dat de toeristenstroom terugloopt omdat het verhaal over de vervuilde stranden al rondgaat. Thailand vond ik beduidend schoner, maar dat is ook al weer 6 jaar geleden. De Philipijnen schijnen een goed alternatief te zijn en Birma, dat ook over stranden beschikt?
Nou komen wij natuurlijk ook vanuit een ander uiterste nieuw-Zeeland. Met overal extreem helder water.
Ank vertelde altijd over haar reis naar Indonesië in 1975 dat je zonder iets te doen in 15 minuten klam was. En dat is hier ook zo. Wat een hoge luchtvochtigheid en heel warm. Met af en toe een windje is het te doen, maar ik kan er slecht tegen. Heerlijk uit de zon aan het zwembad met een koude cola en later op de dag een cocktail is wel luxe. Het eten is heerlijk, Gado gado, saté ajam, mie met groenten etc. De prijzen zijn t.o.v. Nederland ongeveer de helft.

Morgenochtend zondag 20 april vliegen we met een tussenstop in Singapore naar Dubai. Daar zijn we nog 1 dag en hebben we nog 2 plekken op ons lijstje staan.
Maar wat een reis en wat een verschillen in cultuur, mensen en natuur..