Zondag 6 april
Na vandaag nog 1 week met de camper en daarna 2 hotelnachten in Christchurch.
We zitten gebogen over de planning, we gaan sowieso nog naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.
Eerst nu naar Dunedin, een grote stad, gereden. Daar kerken bezocht en het centrum bekeken, waarbij het station dat dateert uit 1900 het mooiste gebouw was wat ons beiden betreft.
Gerenoveerd in 2000 en het grappige wat we daar ontdekten dat op het zuidereiland geen enkele trein (personenvervoer) meer rijdt. Alleen nog toeristische routes met hoge prijzen.
Wel rijden er bussen en zoals ik reeds een voorbeeld postte in deze regio zijn er allemaal beschilderde bushuisjes. Stuk voor stuk kunstwerken. ( foto)
Vanuit Dunedin de landtong opgereden Ortega 28 km. Naar de albatrossen kolonie. Een smalle weg direct aan zee. Mooie route ook deze keer weer en aan het einde van deze doodlopende weg het Royal albatros centrum. Deze rots ligt zodanig in de wind dat de Albatrossen daar broeden. Dat schijnt aan land een van de 2 plekken op de wereld te zijn. Deze vogels spanbreedte tot 3 meter leven 75% van de tijd op zee. Ze komen alleen aan land eens in de twee jaar om te paren, een ei te leggen en dat uit te broeden.
We hebben een excursie geboekt met uitleg, een film en een soort van vogelkijkhut, gesloten ramen, met donker gekleurd glas van buiten af, zodat de vogels geen mensen kunnen zien.
Interessant en leerzaam en prachtig om deze enorme vogel relatief dichtbij te zien.
De albatros heeft een bepaald systeem in zijn lichaam, dat hij zoutwater kan drinken en het zout kan uitscheiden. De jongen die hier opgroeien, zijn na 7 maanden 12-13 kilo en worden dan uitgehongerd door hun ouders, zodat ze zelf op zoek gaan naar voedsel en uitvliegen. De vogels vliegen naar Zuid-Amerika o.a. Komen nergens aan land en de jonkies komen pas terug als ze 7,8 jaar oud zijn om een partner te zoeken en te broeden. Dit jaar waren er 24 jonkies en die komen dan pas in 2020-2022 terug op deze plaats. Ook deze vogels zijn monogaam.
Nog een mooi verhaal, vanochtend gingen we skypen met mijn zus Lidy, ik keek op de telefoon en mijn horloge hoe laat dit was. Er zat een uur verschil tussen. Gingen er beiden vanuit dat de telefoon weer met de zomertijd van nederland was meegegaan, een uur later, maar nee hoor. In het albatrossencentrum zei de meneer aan de kassa dat er nog een excursie was om 14.30 en wij kijken op de klok. Huhhh??? Wat blijkt afgelopen nacht is nieuw-Zeeland de wintertijd ingegaan. Dus een uur terug, dus we zitten wederom op 12 uur tijdsverschil! Dus die telefoons en iPads zijn betrouwbaarder dan een horloge! En terwijl ik zit te typen is het hier 19.16 en pikdonker!

Maandag 7 april
Terug naar Dunedin nog 14 km kronkelen langs een mistige baai. En dan de 1 op de hoofdweg op naar Mount Cook. Nog een tijdje langs de zee en bij de Mouraki Boulders gestopt. Hier liggen aan het strand grote ronde stenen. Een stukje van 500 meter. Men heeft geen idee waarom daar en hoe, maar wel dat ze 1 miljoen jaar oud zijn. Een bijzonder fenomeen. Dan naar Twizel, de plaats waar je moet kiezen of je de weg naar Mount-Cook 55 km heen en terug gaat rijden. Van iedereen horen we hier al bij mist niet doen, je ziet niets. En het is slecht weer. Ze zijn hier heel blij met de regen, want het heeft in geen maanden geregend. Het brandgevaar is in deze regio nog steeds hoog.
Om in Twizel te komen moesten we ongeveer 150 km overbruggen. Je denkt saaie weg, maar toch maken wij altijd iets mee. Opeens komt er een auto aan met zwaailichten en moet iedereen stoppen, verder weg nog zwaailichten en wij denken dat er een ongeluk gebeurd is. Maar wat blijkt een exceptioneel groot transport. Netjes verpakt in plastic. Wat is het? We weten het niet! En het was zo groot dat van beide kanten steeds het verkeer lam gelegd werd. (Foto)
De Waitaki rivier die in dit dal stroomt, heeft 3 dammen en natuurlijk de erbij horende elektriciteitscentrales. Maar daardoor mooie meren en het Waitaki gebied staat ook bekend om zijn wijnen vanuit een kouder klimaat. Rieslings, Gewurtztraminer, Pinot gris. En jawel een proeverij. Toch binnengestapt en 5 heerlijke wijnen geproefd en 2 flesjes meegenomen om hier te drinken een een mooie desert wijn voor thuis.
En wat gebeurt er 50 km verder, een enorme zalmkwekerij, daar konden we verse zalm, gerookte zalm (warm gerookt of koud gerookt?) kopen en een schaaltje sushi's met zalm. Heerlijk deze hebben we natuurlijk met een glaasje mooie wijn net verorberd.

Dinsdag 8 april
Tja wat doen we, met laag hangende mist toch dat dal inrijden dus 55 km heen en ook weer terug.
Nou laten we een klein stukje erin rijden en dan zien. Ja, dat doen we en na een paar kilometer komt het lake Pukaki in zicht. Beide verrast ondanks de bewolking door het adembenemende uitzicht en besluiten verder te rijden. We weten dat we de Mount Cook niet zullen zien. In het dorp mt Cook village hebben we het informatiecentrum annex museum bezocht. De gebouwen, alles in hout, allemaal grijs passend bij de grijze bergen. In het museum trof ik een plekje aan met oude fotocamera's, ongeveer alles wat daar stond heb ik thuis ook van mijn vader en überhaupt als het de bergen betreft. moet ik altijd aan hem denken. Bergklimmen en wandelen was zijn grote liefhebberij. Wat doen we: natuurlijk een wandeling maken naar de Hooker valley. 3 uur heen en terug. Iets te ver, maar we zien wel. Al wandelend knapte het weer op en na anderhalf uur hebben we toch besloten door te lopen tot aan het gletsjermeer. Onderweg 3 swingbridges, maar goed dat ik inmiddels geoefend ben. In het Hooke Glacier lake vooral grijze ijsblokken. Tja na het mooie blauwe ijs in IJsland knappen we hierop een beetje af. Blasé, ja hoe meer je reist, hoe meer je toch gaat vergelijken.
Het eindpunt van deze wandeling in ieder geval bereikt en het laatste kwartier opgelopen met een Nederlands stel, een Catalaanse man en twee Franse dames. Alle jonge mensen hebben gewerkt bijvoorbeeld Australië en reizen dan nu hier rond. Veel gedurende langere tijd.

Langzamerhand knapte het weer op en kregen we nog een deel van de Hooker gletsjer te zien. Er moeten er hier meer zijn, maar helaas. Op de terugweg kwam de zon te voorschijn en het meer op de terugrit kleurde blauw en turquoise. Zo bijzonder met de bergen in de diverse bruinen en grijze tinten en de bomen bruin oranje, een feest voor het oog.
De vallei is heel breed en dat is het grote verschil met de bergen in Europa, waar de valleien veel smaller zijn. Naar het volgende meer gereden Lake Tekapo, waar we sowieso 2 nachten gaan blijven. 's Nachts wordt het hier trouwens behoorlijk koud. 8-10 graden, maar met 2 dekbedden is het te dien. En de bus heeft een kachel en die laten we 's ochtends even branden.

Opeens gaat het snel en de planning voor de laatste 5 dagen hebben we gemaakt.