Oh leuk kijk naar de foto van de Kea en volg de link die er nu staat. Ik ben getipt door Lucia, in het AD van gisteren schijnt een verhaal gestaan te hebben over de Kea die zo'n dief is en ook rubber eet. Dit is gebeurt in Nieuw-Zeeland
Even nog een algemeen onderwerp: ik heb nergens gereisd waar er zoveel goede toiletten zijn. Bij elk natuurgebied, wandelgebied altijd openbare toiletten. Schoon en altijd toiletpapier. Maar ook in de dorpen.
Oh ja en even over het scenery moe zijn: we kiezen ervoor kleine stukken te reizen en dan tussendoor te wandelen of iets te bekijken. Ook omdat er zoveel te zien is. Het is niet zo dat je de ene dag veel kilometers rijdt en dan een dag rust. Dat doen we wel heel soms als we wassen en het echt zat zijn maar we hebben nog een paar dingen die we willen zien en de tijd gaat toch opeens dringen. Nog 10 dagen en dan leveren we de camper weer in.

Op naar het uiterste zuiden de South Coast

Donderdag 3 april 2014
Nog een tijdje hadden we uitzicht op de bergen van Fiordland.
Na 30 km wordt er aangegeven dat er rechtsaf een wetlandgebied is, Rakatu wetlands Een soort Biesbosch. En ja hoor het land is ondergelopen dichtbij een rivier. Op een bord staat aangegeven dat het ingewikkeld is om zo'n gebied tot stand te laten komen. Misschien kunnen ze nog kennis inhuren? werkbezoek Nieuw Zeeland misschien?
We hebben een rondwandeling van een uur gemaakt. Na een tijdje komen we weer in het vlakke land, schapen, koeien. Opeens zegt Ank kijk een koeientunnel en jawel hoor onder de weg door loopt een tunnel. De koeien worden vanaf de wei door de boer op een quad de tunnel in gedreven en aan de andere kant staat er een enorme rij om aan de melkmachine te gaan. En je snapt het al ik zou niet graag onder die tunnel doorlopen, het stonk vreselijk en er lag 10 cm stront. Deze procedure gebeurt 2 maal per dag, neem ik aan. Natuurlijk zijn er foto's.
De hele weg 85 km geen koffietent. Wel een school waar veel auto's stonden en wij dachten dat dit wel een koffie tent moest zijn. Maar het was die dag een soort ouderdag. Er kwam al een meneer naar ons toe die vroeg of we naar het toilet moesten. Wij nee koffie, hij bood ons ook koffie aan, maar dat hebben we maar niet gedaan.
Toen kwamen we bij de eerste plaats, direct een koffietent en motel, camping, restaurant etc. Ze verkochten er zelf gemaakte jam, er stonden oude zitjes binnen uit de 60tiger jaren en buiten een soort van modern.
Na het wegrijden zagen we aan de horizon al de zeemist, die een andere kleur heeft dan de witte wolken, grijzer. Vandaag overigens weer een schitterende dag schatting 22 graden en tussen de middag warmer. De regendagen en nog niet eens een hele dag waren 3 en die onweersbui in Sydney.

En toen de zee, woest en overal Tsunami waarschuwingsborden.
De bomen staan hier dwars bijna plat, geen foto's, geen stopmogelijkheden.
Zitten nu op een kneuterige camping in Riverton 45 kilometer voor Invergargill de meest zuidelijke stad van Nieuw-Zeeland, die we morgen gaan bezoeken. En terwijl we genieten van ons avondeten, komt de zeemist dichterbij, die de zon af en toe bedekt en een bijzondere sfeer geeft.

Vrijdag 4 april
We merken dat de gesprekken tijdens het rijden al een beetje richting terugblikken gaan. Wat vinden we van het rijden zo met een camper? De tijd die we onderweg zijn? Nieuw-Zeeland etc.
Gek hè hoe een mens in elkaar steekt en toch weer met zijn blik richting huis gaat. De antwoorden op deze vragen ga ik jullie niet onthouden, maar nu nog niet opschrijven .
Vanochtend in Invergargill naar het museum. Eerst koffie met Wifi en soms gebak. Zo is de volgorde. Een museum dat veel vertelt over de geschiedenis van dit gebied. En wat zijn dan opvallende zaken. Nieuw Zeeland heeft nog verschillende eilanden ten zuiden van hier. Stewart eiland ligt hier vlak onder het vaste land. Dit wordt vaak bezocht door toeristen.
Daaronder ver in de zee the Aucklands eilanden en nog een groep eilanden. Er werd ook veel informatie verstrekt over tochten naar Antartica met hun schipbreukelingen. En dan opeens realiseer je je hoe zuidelijk je zit. Op mijn vraag hoe zuidelijk kreeg ik het volgende antwoord: "Nieuw-Zeeland ligt op de helft tussen de evenaar en de Zuidpool. En dan is het natuurlijk weer heel ver weg dat Antartica."
Ook informatie over de heftige winden, die de bomen volledig scheef laten staan. Dit gebied aan zee zuid-oost heet de Catlins en gaan we de komende dagen bezoeken. Althans dat hoop ik want voor het eerst giet het de hele dag en ishet grijs.
Uit het museum nog langs de oude watertoren gereden. De stad op zich stelt niet veel voor. Veel slecht onderhouden gebouwen en industrie.
Van Invergargill zijn we naar Bluff gereden het meest zuidelijke puntje van het vasteland. Daar worden de oesters geoogst en trouwe lezers weten dat Ank een echte oestereter is. Bij een klein gebouwtje werden ze verkocht een dozijn voor 22nz dollars is ongeveer 16 euro.
Nog even naar het wereldberoemde Stirling Point met de internationaler wegwijzer.
Het goot, daar kwam een fietser die bleek van het uiterste noorden Cape Reinga naar dit punt gereden te zijn. Ik in de regen hem gefotografeerd, maar iedereen maakt ook natuurlijk selfies , toen 2 motorrijders. Zware motoren tussen de paaltjes door, ik weer fotograferen. Toen ik kletsnat was bood iemand aan ons erop te zetten. Dus 30 km heen en 30 km terug voor oesters en een kilometerpaal (Londen 18958 km ver weg).
Het blijft gieten, wat is wijsheid, kiezen ervoor om toch de Catlins in te rijden en de eerste wandeling over te slaan. Staan nu in een piepklein dorp Tokanui , 5 huizen en 1 kroeg op de parkeerplaats van de kroeg, waar geen faciliteiten zijn, maar wel een dumpplaats voor vuil water en je toilet. En aangeduid als kampeerplek.
Wij dus om 14.00 de kroeg in. Biertje, wijntje en een fishbasket. En rond kijken. 2 psychiatrische patiënten en 2 alcoholisten. Zij gokken op de machines, die er staan. Eentje staat zgn, wild af te schieten met een geweer. En je raadt het niet een juxebox ( hoe schrijf je dat ook al weer?) met CD's erin. Heb ik nog nooit gezien. De houtkachel brandt en wij hopen, dat als we morgen wakker worden dat het beter weer is?

Zaterdag 5 april
De hele nacht heeft het gegoten en helaas de hele ochtend ook nog. Wat doen we?
Natuurlijk de route gewoon rijden. Maar in dit gebied zijn er veel afslagen richting zee, soms verhard, soms onverhard. Nou we besloten ondanks mist en nattigheid die eerste afslag toch te nemen. En de Curiobay was mooi ondanks de mist, maar de wandeling even verder naar de zeeleeuwen althans ze zouden er moeten zijn, hebben we toch niet gedaan.
Onderweg in the middel of nowhere een boerenbedrijf, er werd koffie geschonken. Nou binnenkomend was het meer dan dat, een prachtige ruimte met een mooie tuin met zitjes. En al gauw werd het er druk. Ik kreeg de indruk dat mensen uit de buurt er koffie kwamen drinken, een soort van Huiskamer café Fluitekruid aan de Kop van Het Land. Dan maar verder rijden volgende afslag. Naar Suratbay, deels niet geasfalteerd, zo schilderachtig de baaien en de inhammen van de zee al dan niet drooggevallen. Inmiddels is het droog en komt de zo'n af en toe door.
En de derde afslag was naar het Nugget Point de vuurtoren. Eerst 7 km gravel en dan 1,5 km klimmen naar de vuurtoren met aan beide zijden van de landtong uitzichten. Ik was wel scenery moe, maar ik zei vanochtend tegen Ank dat ze mijn verzuchting niet letterlijk moesten nemen en mist moesten sturen. Maar de zee, die hier heel woest is, is fantastisch.
En na de Bra Fence kwamen we een nieuwe Fence tegen met wieldoppen. En in een dorp allerlei gekkigheid. Een plek waar een oude bus stond, geheten the lost Gipsy met daaromheen allerlei creatieve uitingen, een soort parkje. In hetzelfde dorp heeft iemand zijn theepotten verzameling in de tuin gezet, ongelooflijk hoeveel en welke rariteiten. De brievenbus was ook een theepot, natuurlijk vanzelfsprekend. Verderop een walvis brievenbus. En tot slot aan het einde van een grevelweg, waar een wandelpad begon een boom met allemaal schoenen erin. Veel mensen blijkbaar die hier hun schoenen aan de wilgen hangen?
We zitten nu op een stadscampig in Balclutha met andere nomaden, vooral mensen van hier, die denken we geen huis hebben, of gescheiden zijn, kortom we fantaseren maar.
Het was nog teveel kilometers om naar Dunedin te rijden onze volgende bestemming 80km, maar de Catlins hebben we nu verlaten.