Zijn jullie nog niet weg?

Heel veel mensen zeggen op het moment tegen ons: “ Zijn jullie nog niet weg?” of “Wanneer gaan jullie nou precies?”Ik merk dat we er natuurlijk al geruime tijd mee bezig zijn, er veel over praten en wij leven met aftellen. Gisteren en dan nog 4 weken.En dan een bericht over een aardbeving op het Noorder Eiland van Nieuw-Zeeland dan word ik toch een beetje bang. Maar van zowel Tim al Ernst, onze zonen, kregen we te horen: “ Oh je reist in een camper, dat is veiliger dan in een hotel.”Maar ja ik zie dan openscheurende wegen voor me etc. Dan krijg ik de opmerking dat ik teveel Hollywood beelden in mijn hoofd heb. Dus ik ben weer gerustgesteld.

Inmiddels hebben we ook op hoofdlijnen de planning gemaakt voor het deel op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Dit deel is ruiger en groter. Schatting in kilometers zal dit ongeveer 2500 samen wordt het dan 4000 km.Voor diegenen die dit leuk vinden sluit ik een foto bij van een dag gepland in google maps en vastgelegd als screenprint in mijn ipad. Leuk met al die moderne middelen.Maar ter plekke gaan we niet rijden met een navigatiesysteem, maar gewoon ouderwets kaart lezen.

Nu verder nog een kort stukje over ons bezoek aan India destijds in 1980/81.

We vlogen vanuit Athene. Want we hadden daar ons volkswagenbusje moeten inklaren omdat we plotseling door de oorlog tussen Iran en Irak niet konden doorrijden via Iran, Afganistan en Pakistan. Dus rugzakken gekocht en vliegen naar New Delhi.

Die aankomst in zo’n andere cultuur in die tijd zal ik niet gauw vergeten. Moe en in het donker en geen overnachtingsplek stonden we na een heel goedkope taxirit midden in New Delhi. Gezien onze reistijd en ons budget moesten we een heel goedkoop hotel nemen. Wat deden we dan altijd eerst, jacht maken op alle ongedierte, kakkerlakken bij voorbeeld. Beddengoed moest uitgeklopt worden, oh wat zijn dat toch vieze beesten.Nog even naar buiten. Eten in een piepklein restaurantje. Daar troffen we een heel aardig Indier van onze eigen leeftijd, die ons achteraf met heel dingen geholpen heeft en ons veel heeft laten zien.We zijn bij voorbeeld geïntroduceerd in de danscultuur, dus niet aanwezig zijn bij een toeristische presentatie maar we hebben een dansschool bezocht.De indiase vrouwen dansen met belletjes aan hun voeten en alleen het ritme en de klanken daarvan kan ik nog steeds, als ik er nu aan denk, oproepen in mijn hoofd.

In India reisden we naar het noorden naar de Himalaya en daar in de bergen ontmoetten we een pas getrouwd stel. Hij was arts als ik me goed meen te herinneren. Wij trokken 3 dagen samen op, huurden een auto met chauffeur en aan het einde nodigden ze ons uit om hun huwelijk bij te wonen. Ja het deel van het huwelijk bij zijn familie.Blijkbaar is dat daar gebruikelijk.De avond voor het huwelijk waren we als vrouwen van de familie bij elkaar.Er werd gezongen en gedanst en wij werden gevraagd of wij ook iets specifieks van Nederland wilden zingen en indien mogelijk ook dansen.Daar sta je dan: uhhhh wij keken elkaar aan en moesten vreselijk giechelen.Hebben uiteindelijk maar tulpen uit Amsterdam gezongen en ik nog het Limburgse Volkslied. De klompendans beheersten we niet.

Dan voel je je zo arm i.t.t. tot zo’n Indiase dans traditie.