Maandag 12 september rustdag

Het is zowaar de 7e dag! Ha Ha. Van 10.00-12.30 in de zon gelegen en pootje gebaad, niet gezwommen. We hadden er geen zin in. Naar de plaats gereden daarna om daar aan het water te lunchen.

S middags nog een uurtje geslapen en bij een borreltje ging de hoteleigenaar ons zijn verhaal vertellen. Hij is Albanees en heeft 8 jaar in Londen gewerkt in de horeca en hij zegt daar het vak geleerd te hebben. Na 8 jaar moest hij weg. (Economische vluchteling?), dit hotel heeft hij samen met zijn broer gekocht die nog in Engeland is, kinderen daar ??

Hoewel dit hotel op een typische plek ligt kwa aanrijroute, is het het enige hotel direct aan het meer. Blijkt dat er 24 zulke hotels lagen aan het meer en dat de overheid toen de grote doorgangsweg werd aangelegd de mensen die geen vergunning hadden, de hotels afgepakt heeft en afgebroken. Als hij liegt,lieg ik in commissie. Ook komt ter sprake hoe corrupt het huidige politieke systeem nog is.

Het hotel is netjes en hij geeft aan dat hij het aan de moderne eisen gaat aanpakken. Hij is zeer attent en weet wat klantgericht werken is. We zijn dus in de watten gelegd. Onze was is gedaan om niet. Alleen extreem veel zout in het eten. Ben ik niet gewend maar ook in restaurants in Nederland is dit al lang teruggeschroefd.

Dinsdag 13 september

Vandaag is de dag dat de Albanese kinderen na het zomerreces weer naar school gaan. Overal langs de kant van de weg kinderen, die wachten op de schoolbus. Sommigen met hun moeder en met bloemen in hun hand. Allemaal mooi opgedoft in hun nieuwe kleren. Zo’n eerste dag is hier een ding, want de mevrouw van de ontbijten had vrij gekregen om haar kinderen naar school te brengen. Onderweg buiten de stad opeens mega veel auto’s, we konden er bijna niet langs, je snapt het al Kiss and ride voor school. Even later ziet Ank in een klein dorp dar voor ons een bus stopt, waaruit 2 kinderen stappen en buiten staat een zuster/non te wachten en de kinderen vliegen in haar armen! Men heeft elkaar blijkbaar gemist tijdens de zomer.

Wij waren ook vroeg op 06.30 want vandaag is een heftige rijdag namelijk door de bergwegen en haarspeldbochten en de vraag is weer, gele weg, hoe zal de weg zijn? Rond 8.00 vertrokken naar Korce. Een uur rijden een soort brede snelweg.

We komen in het gebied van de appels, druiven en de uien. Een vruchtbare streek en je ziet het ook in Korce. Mooi opgeknapt, veel vrouwen op straat dus gewoon een moderne stad. Het advies in ons reisboek was om de kathedraal te bezoeken. Concept kathedraal is bij ons wel enigszins anders. We komen bij een Kerk in Ottomaanse stijl opgebouwd en deze blijkt uit 1992 te zijn. Dus van vlak na de revolutie. Maar wel bijzonder van binnen met veel iconen. Dan na 25 km begint het echte platteland weer. Ezeltjes met mensen erop of spullen, karren getrokken door kleine paarden en soms staan de mannen bovenop de kar. Zoals de Romeinen mennen! Vooral weer de busjes. Aan de weg wordt gewerkt, naast de huidige weg legt men recht door het landschap de nieuwe weg aan.(zie foto)

Deze houdt na een tijdje ook weer op. Voor men hier 140 km dwars door de bergen vernieuwd heeft is geen eenvoudig klusje. De wegenbouwers in Nederland hebben het gemakkelijk!

Voor jullie denken dat het een saai verhaal wordt, nee want na een dorp waar niets te eten was (inmiddels lunchtijd) en na koekjes en amandelen toch trek in iets anders, komen we in een groter dorp uit. We rijden het door en waren er vanuit gegaan dat onze weg door het dorp liep en aan de andere kant eruit verder zou gaan, geen eethuisjes.

Maar nee toch een afslag gemist? We komen terecht in een steile straat naar beneden. Is dit prive terrein? Ank uitgestapt en kijken, nee de weg loopt verder, nog een bocht en nog een. Opeens komt de weg uit in de blubber? En dat niet alleen de overgang tussen stenen en de blubber was een hoogteverschil, we denken 30 cm. Wat nu? Toch maar heel langzaam laten zakken en gelukkig de bodemplaat niet geraakt. Toen een mevrouw daar aangesproken: Permet? Zij wijst rechts en links, een en al blubber want het heeft geregend. En dan de gewone weg een stijl opgangetje. Maar met veel gas erop lukte het! We krijgen zo wel veel rijervaring! Opeens verandert het landschap dennenbomen links en rechts van de weg geen uitzicht. Ank roept de Ardennen! Dus even saaiheid wel 45 minuten maar voor Ank niet.

Dan komen we in een gebied op hoogte met boomgaarden, landbouwgronden etc. Schaapherders met grote kuddes. Kleine kerkjes. Kortom echt een mediterrane sfeer en even later komen we bij de Griekse grens. Er stroomt op de grens daar een grote rivier de Sarandaporo. Echt zo’n grijze wild stromende gletsjerrivier. En dan tekent zich een enorme bergketen af. Het blijkt de Maili I Nemerckes te zijn hoogste berg 2500 meter. Maar een enorme steilheid.

Ik heb al veel bergen gezien maar deze was heel bijzonder, ik waag een poging om het te beschrijven. De achterwand rijst hoog steil op en daarvoor staan op de wand weer bergruggen schuin erop. Op de I phone foto’s komt het niet echt over.

En wij reden aan de overzijde van het dal de berg langs. Bocht na bocht, de weg was daar extreem smal en geen afscheiding. Dus dan komt je naar de voorkant gereden en dan duikt die enorme berg van de overzijde voor je op, want de weg lijkt op te houden. Had nu toch echt last van angst omdat je bij zo’n bocht je tegenligger niet zien en een van beiden zal moeten uitwijken. Brrrr.

Maar spectaculair dat wel. Goed dus voor mijn adrenaline verslaving. Rond 15.30 komen we aan in Permet. 206 kilometer in 6 uur. Koffietijd eraf getrokken kun je nagaan. In het boekje staat dat er in Permet nagenoeg nooit regen valt en wij hadden regen. Bij de ingang staat een enorme rots, alsof hij er neer gelegd is. Het dorp zou een oud mooi gedeelte hebben maar ik heb al een keer eerder gemerkt dat ons boek wellicht niet up-to-date is. Morgen nog even zoeken en dan op naar Gjirokaster.

Woensdag 14 september 2016

Geen oud gedeelte gevonden maar we hebben ons hart op kunnen halen vandaag in Gjirokaster. Vandaag een korte rit met een mooi landschap. Ons hotel is in het oude centrum, dat hoog tegen de berg aangeplakt zit. Zag er prachtig uit op internet. Nou dat hebben we geweten. Onze trouwe vriend Google wees ons weer de weg, maar deze keer was de steiging in het stadje zodanig dat de auto het nauwelijks trok. Dus als er op een helling in de smalle straatjes met gladde kinderhoofdjes, gestopt moet worden om een tegenligger door te laten , dreigden we achteruit te rijden.. Paar keer zware hellingproef en met gierende motor en dan ook nog een meer dan 90 graden bocht maken. Kortom even paniek en toen reed Ank ook nog door op het moment suprême omdat het nogal dringen werd. Kortom we moesten nog een paar straten extra rijden. In zo’n omgeving heb je gewoon een zwaardere auto met meer power nodig. Deze trok het ternauwernood in zijn een!

Nou pfff parkeren? Gewoon in die smalle straat langs de kant van de weg. Inderdaad prachtig hotel. Mooi gerestaureerd pand uit 1780. Kan de geschiedenis niet goed achterhalen. De huizen hebben hier een bepaalde stijl zo tegen de berg/ rotsen opgebouwd.

Onze kamer is een torenkamer met rondom 6 ramen en voor ramen kanten gordijntjes. Voor het eerst op onze reis kom ik in een toeristisch stadje. Souvenirs, kaarten en allerlei handwerken worden beoefend. Ik heb bv houten oorbellen gekocht. En we troffen een jonge vrouw die zelf oorbellen maakt in allerlei varianten. Maar ook de oude dames die nog de echte kleedjes haken die mijn moeder onder de vazen op de tafel legde.

Boven de stad uit torent een kasteel met vesting. Flink stijgend weer naar boven gelopen maar zijn niet naar binnen gegaan. Wel het dorp verder bekeken buiten het toeristengedeelte. Bijzondere bouw.