Shkoder en excursie Komani Lake 7 en 8 september

Shkoder is een grote plaats 100.000 inwoners gelegen in het noorden van Albanië ongeveer 150 km van Tirana en volgens de kaart een soort autoweg, die er naar toe voert.

Het goot ‘s ochtends in Tirana. Rond 11.00 weggereden. Hierbij een impressie van wat we zijn tegengekomen in het verkeer om Tirana uit te rijden. Overal file, op alle kruispunten staan agenten te zwaaien met spiegeleieren maar niemand reageert erop, het lijkt net een komedie. Dus geen gefluit, hand omhoog en dan de volgend stroom integendeel een kluwen van auto ’s veelal eenrichtingsverkeer maar opeens staat er voor ons een taxi die dwars tegen het verkeer inrijdt. Ik schrik me kapot.

Iets buiten Tirana komen we in wijken waar er overal markt is en waar kleding in stapels langs de weg ligt. Ank wordt opeens hyper, want ze ziet steeds “ijzeren hondjes”. Een driewieler voorkant auto met achterbak en 3 wielen. Ank kent die nog uit het vroegere straatbeeld, ik niet. Nog geen foto gemaakt maar moet natuurlijk wel. Inderdaad zie je die in Nederland niet meer. Je had er geen rijbewijs voor nodig.

Dan komen we langs de woonboulevard; allemaal panden links en rechts met extreem kitscherige meubels. En daarna de autobedrijven, banden, velgen etc. Heel veel zwerfvuil en afval vreselijk. En op de achtergrond doemen de bergen op.

Maar voor we Shkoder ingaan slaan we rond de lunch linksaf omdat ik op de kaart gezien had dat bij het meer Skadarsko Jezero een soort badplaats was. En jawel hoor we belanden in een gloednieuw restaurant aan de baai, inmiddels weer heerlijk weer, waar we lunchen gebakken inktvis. Er staat een zwarte vogel hoog op de poten te fourageren. Maar welke is het? Jammer maar 0 verstand van vogels. Wel met Tele een foto gemaakt.

Dan toch nog even verder doorrijden, de weg houdt daar ergens op omdat de landsgrens met Montenegro daar begint. Stappen uit bij een oude begraafplaats waar een schildpad loopt.

Nu naar het hotel, dat buiten de stad blijkt te liggen. Iets minder luxueus maar ook de helft van de prijs. 1,8 km lopen maar het centrum.

Er is in deze omgeving veel te zien maar heel slechte wegen. Dus een excursie geboekt naar het Komani meer voor morgen. In het centrum is een oude wijk Kole Idromeno met huizen uit de 19e eeuw. Prachtig gerestaureerd, wandelgebied, terrasjes eettentjes. Op veel plaatsen is er bovenop de daken een terras waar je over de stad uit kunt kijken en we de bergen in het avondlicht zagen oplichten. In de straat een prachtig fotomuseum waarin alle foto’s van de bekend fotograven familie Marubi (1856-1959) te zien zijn en Nb ingericht door een Nederlandse Kim Knappers. Prachtig! In deze buurt een grote moskee, een prachtige kerk etc.

Donderdag 8 september Lake Komani

Om 8.00 werden we door een mini bus opgehaald bij het hotel voor de 65km lange weg naar het Komanilake. “Een stuwmeer aan de Drinrivier tussen de Albanese dorpen Breglumë en Fierzë enerzijds en Koman anderzijds. Het meer maakt net zoals het stroomopwaarts gelegen Fierzëmeer en het stroomafwaartse Vau i Dejësmeer deel uit van een grootscheeps hydro-elektrisch systeem dat door het communistisch regime werd uitgebouwd.” Aldus Wikipedia. En ik heb dit opgezocht omdat er in ons reisboek niets stond over dit immense project van dammen en stuwmeren. Het Komani meer is het grootste en ligt het hoogste. Volgens de gids heeft Albanie na Noorwegen de grootste electriciteits productie en na vandaag geloof ik dat graag.

We rijden namelijk bocht na bocht met uitzicht op meren en hier en daar een dam in de bergen. De 65 km rijden neemt ruim 2 uur in beslag. Eerst is de weg nog goed maar dan worden we zeker ruim een uur heen en weer geschud. Gaten, zijkanten afgebrokkeld, de chauffeur slalomt van links naar rechts om de diepe putten te vermijden soms gevaarlijk dicht langs de afgrond al telefonerend. Tussendoor wordt er een keer gestopt om ons informatie te verschaffen over de visserij in de meren, forellen. En men heeft ons al beloofd dat we gaan lunchen op de terugweg in een mooi restaurant met beautiful view! Dus je snapt het al dat wordt forel eten.En ik zit aan het raam met uitzicht op de afgrond. Maar ja ik denk altijd, dit doet hij dagelijks. We passeren geiten, loslopende verwilderde honden en varkens.

Voor we bij de grote dam komen moeten we een tunnel in, die omhoog loopt, smal, voor een auto, ongeveer 1 km lang. Aan het einde van de tunnel komen we uit op een kleine parkeerplaats waar een winkeltje en koffiehuis is hoog op palen en een kantoortje van het reisbureau. In de bus zitten 8 personen allemaal mensen onder de 25, wij zijn de enige oudjes. Leuke jonge mensen maar daarover later. Er wacht een bootje deels overdekt. Oud en gammel met een stinkende motor en het was nog wel een eco toer?

Er vaart over dit meer naar het noorden ook een pont waar auto’s op kunnen, volgens ons reisboek was die uit de vaart genomen. Jammer ik had dat avontuur zelf wel willen maken.

Een tijdje regent het jammer genoeg! Maar als het opklaart krijgen we aan het einde van de Fjord toch het beloofde groene, aquamarijn water. Daar aan het einde is een restaurant in de middle of nowhere en ligstoelen en inde zomer wordt daar gestopt om te eten en te zwemmen. De vaartocht duurde heen en terug wel 2,5 uur in een prachtige omgeving. Hoge rotsachtige bergen tot 1500 meter hoog aldus de gids. De fjord is op plaatsen 160 m diep. (Stuwmeer uit het jaar 1970) 320 miljoen kubieke meter water en het strekt zich uit over een lengte van 30 km. Op de terug weg slaan we af naar het restaurant. Prachtig zitjes aan het meer met overkapping tegen de zon en enorme palmbomen die door de wind heen en weer gaan. Idyllisch en heerlijk eten, forel met een Pino grigio.

Aan het hoofd van de tafel zit onze gids een Albanese jongeman van 21, half jaar in Londen gestudeerd. Aan de overkant 2 jonge dames misschien iets ouder, komend uit Australië met een Chinees uiterlijk en die gaan onze Albanese reisleider bevragen. Waarom er overal in de koffiehuizen mannen zitten en waar de vrouwen zijn? En of de salarissen ook gelijk zijn voor mannen en vrouwen ? Etc de jongeman ging direct in de verdediging. “Koffie is iets voor mannen, vrouwen drinken geen koffie!” En dan te bedenken dat achter ons 11 mannen zaten te eten, achteraf werd duidelijk voor een 21 ste verjaardag. De dames: “ waar zijn de meisjes?”

De gids betoogde nog dat vrouwen meer rechten hebben in Albanië dan mannen, maar op de vraag van de dames : “welke dan?” Kwam geen antwoord. Ik poogde nog een duit in het zakje te doen over cultuur in de regio, Servië, Turkije maar dat was helemaal fout want zij hadden niets met de Turken! Er is in Albanië lang Turkse overheersing geweest vandaar denk ik de heftige reactie.

De dames gaven het op. Toen waren wij het doelwit. Welke relatie wij hadden? Ik wind daar geen doekjes om en het hele gezelschap viel stil. Dan blijkt dat in Albanië het homohuwelijk bestaat. En vertellen de dames hoe erg de vorige president in Australië was, die de vrouw achter het aanrecht promootte. Ze schamen zich ook voor hun vluchtelingen beleid. Kortom een boeiende afsluiting van de excursie.

Morgen echt landinwaarts. Ben benieuwd naar de wegen na vandaag.

.